Wat mij betreft hoefde er nog niet een eind aan te komen, maar een vriendelijke stem verzocht alle bezoekers het museum te verlaten, omdat het bijna 17.00 uur was. Dus ik moest mijn documentairemarathon wel afbreken. ‘Alle’ bezoekers kon ik overigens in de garderobe bijstellen tot: wil de laatste bezoeker het museum verlaten? Want er hing nog één jas aan de kapstok – de mijne – en alle kluisjes stonden wagenwijd open.
Regelmatig loop ik even op zondag de straat uit, steek ik over, sla ik een keer links- en een keer rechtsaf, en loop ik bij het Fries Museum naar binnen. De vaste tentoonstelling ken ik onderhand wel; het gaat om de tijdelijke tentoonstellingen. Helaas (voor het Fries Museum), van de tijdelijke tentoonstellingen ‘Windows’ en ‘Grutte Pier’ heb ik proefondervindelijk kunnen vaststellen, dat ze niets voorstellen, flut zijn… Daarbij opgeteld dat meer dan de helft van het museum gesloten is, vooruitlopend op de verhuizing in 2013, maakt op dit moment het museum geen bezoek waard.
Maar… op de bovenste etage van het Kanselarijgebouw is het Verzetmuseum Friesland gevestigd!
Op dit moment is er een tijdelijke tentoonstelling ‘Oorlog in Beweging’ over (amateur)films gedraaid in WOII én films die over WOII gaan. Er is een filmzaaltje ingericht met vier rijen bioscoopstoelen van elk drie plaatsen breed. Op een touchscreen kan de ‘bioscoopbezoeker’ kiezen uit vele documentaires over de Tweede Wereldoorlog in Fryslân en Leeuwarden. Het was moeilijk kiezen uit de circa 15 documentaires.
Ik zag bewegende beelden van de Joodse familie De Jongh uit de Spanjaardslaan: vader en kinderen worden door een politieagent uit het huis gehaald. Ze lopen de straat uit, elk met een aantal koffers en tassen onder de arm. De overbuurman, tandarts Rodenburg heeft het vanachter het gordijn gefilmd. Ik heb deze beelden eerder gezien in dit Verzetsmuseum en ze blijven indrukwekkend.
Na de zwart-witbeelden komen twee heren op leeftijd in beeld. Zij waren jochies in de oorlog en weten nog dat de familie De Jongh op straat werd gezet. “Meneer de Jongh wilde zijn bagage meenemen op een wagentje, maar dat wagentje ging kapot. Ik wist van mijn vader die huisarts was, dat meneer De Jongh hartpatiënt was. Ik wilde meneer De Jongh helpen en toen heb ik zijn bagage op de autoped vervoerd. Ik ben helemaal meegelopen naar het treinstation. ”
Bijna 70 jaar later vertelt hij het verhaal met tranen in de ogen.
Hij wilde alleen maar helpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten