059

Toen ik een sirene hoorde van een brandweerwagen, die verdacht dichtbij stil werd, was mijn allereerste reactie: even op internet kijken of er een 112-melding in de buurt is. Ik was tenslotte met de laptop op schoot verbonden met het worldwideweb. Ik vond zo snel geen melding – wat absoluut iets zegt over mijn ‘zoektechniek’ – en keek toen toch maar gewoon uit het raam… en ik zag vlammen uit het dak slaan van het pand schuin tegenover mij, naast La Venezia.

Ook zag ik een meneer in zwarte jas en paarse sweater (die paarse kleur viel zo enorm op vanwege het trieste, grijze, mistige weer vandaar dat ik het noem), met een tas/koffertje in de ene hand en een hond aan de andere hand, uit de richting van het pand snellen. Hij zette de 'spullen' in de auto en bleef op straat rondlopen.

De landelijke campagne had effect: ik sloot ramen en ventilatieroosters, zette de radio aan op Omrop Fryslân en trok vervolgens toch maar even mijn jas aan, om een agent te vragen of ik mijn auto moest verplaatsen. Dat hoefde niet… en nu staat ‘ie op de foto op de website van Omrop Fryslân. Wat volstrekt niet belangrijk is!

Brand is verschrikkelijk, brand is triest, brand is verwoestend, brand maakt onmachtig en brand maakt onrustig. Vanuit mijn veilige stekkie had ik niet alleen zicht op de brand én het blussen er van. Ik had ook nog steeds zicht op de meneer in de zwarte jas en paarse sweater, die onrustig rondliep, en blijkbaar als enige – naast de brandweerlieden - in het afgezette gebied mocht zijn.

Ik dubde, en deed het tóch: jas aan, voordeur uit – en stond daarmee meteen in het afgezette gebied – en rende de straat over naar de meneer.
“Woont u in dat pand? Ik zag u rennen en uw hond in veiligheid brengen!”

Hij keek me aan, en ik zie de blik nog voor me maar kan ‘m niet beschrijven: “Het is m’n winkeltje!”

Ik bood hem een kop koffie aan bij mij thuis, in de warmte.

Hij bleef toch liever buiten op straat.
“Ik moet weten wat er met m’n winkeltje gebeurt!”

Toen hij vervolgens “Bedankt” zei en notabene mij een bemoedigend klopje op de bovenarm gaf, kon ik alleen nog maar uitbrengen: ”Bel gerust aan.”  

Hij was sterker dan ik op dat moment.

Zijn winkeltje was toen al verwoest.