Wat dacht ik toen ik de afspraak maakte? Vanochtend had ik op mijn vrije dag een afspraak bij de mondhygiënist staan… om 08.30 uur! Omdat de Paradontologie Praktijk Friesland onlangs is verhuisd van 5 minuten naar zo’n 15 minuten fietsafstand, had ik de wekker écht wel vroeg gezet! Om vervolgens te denken: “Ik vind het wel best met de vrieskou, ik pak helemaal niet de fiets maar de auto”. In de spits met de auto door de stad rijden duurt langer dan op de fiets, wat ik stiekem al wel wist, maar die vrieskou hè. Al met al liep ik exact 08.30 uur het nieuwe, onder architectuur gebouwde pand binnen: veel glas, veel licht en veel behandelkamers naast elkaar in een lange gang.
‘Mijn’ mondhygiëniste was er weer na haar zwangerschaps- en bevallingsverlof, dus toen ze mij ophaalde uit de wachtkamer zei ik als eerste na ‘goedemorgen’: “Gefeliciteerd!”
Toen ik nog maar net in de stoel lag vertelde ze dat ze niet alleen zelf moeder was geworden, maar dat ze ook haar eigen moeder was verloren…
Even later bleek dat dat overlijden behoorlijk kort geleden was gebeurd…
Nou ja, de uitvaart was eigenlijk afgelopen dinsdag geweest en ze was vandaag weer voor het eerst aan het werk, en ik was de eerste cliënt.
“Gefeliciteerd” was ineens héél ongepast geweest.
Nog best lastig om een gesprek te voeren wanneer de een met de mond open ligt en de ander geconcentreerd het gebit en het tandvlees reinigt. Maar het lukte: in drie kwartier was het gebit gecontroleerd, gereinigd, waren de tanden gepolijst (dat laatste noem ik altijd het cadeautje) én hadden we het over het overlijden van haar moeder en mijn ouders gehad, over haar dochter, over ouder worden en jong voelen. Het mooiste dat ze vertelde: haar dochtertje van een half jaar werd helemaal rustig en huilde niet meer, op het moment oma overleed. Ze had het ervaren als een heel bijzondere gevoelsband tussen het kleine meiske en oma. Het kleindochtertje voelde dat het zo goed was…
Ik verliet de behandelruimte met: “Sterkte”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten