Kijk, iedereen moet helemaal zelf weten waar ‘ie bepaalde artikelen koopt: via een webshop, op de markt, bij een grote keten of bij een zogeheten kleine zelfstandige winkelier. Gemak, prijs, bereikbaarheid, eigen kennis van het product… er spelen zoveel zaken mee bij zo’n (on)bewuste keuze. Ook ik ga wel eens voor het gemak en de lage prijs naar een bekende keten waar apparaten in grote hoeveelheden op pallets worden aangeboden. Maar toen ik een poos geleden een degelijke, goede digitale camera wilde aanschaffen, koos ik bewust voor een vakzaak waar de eigenaar en het personeel de fotovakschool nog hebben gevolgd. Los van de deskundige advisering was direct het verschil tussen deze zaak en de keten zichtbaar op een heel ander punt: bij de aanschaf van een digitale spiegelreflexcamera werd een gratis minicursus van twee uur aangeboden. Met z’n tweeën de minicursus volgen kon uiteraard ook, maar dan moest de tweede wel een bedragje betalen.
Vanochtend was het dan zo ver: lief en ik liepen met de nieuwe aanwinst in een net zo’n nieuwe, hippe fototas naar de fotozaak voor de minicursus. Door de ramen waren de andere cursisten direct te spotten: drie mannen van 65+ met net zo’n hippe tas aan de schouder. Eenmaal binnen rekenden we de bijdrage voor de tweede persoon af, gaven we aan dat we koffiedrinkers waren en liepen toen achter de fotograaf aan, een erg smalle wenteltrap op. Boven de foto-/camera-/verrekijkerzaak was de fotostudio c.q. cursusruimte.
Na enige theorie over diafragma, sluitertijd en ISO, mochten de toestellen uit de tas om een en ander uit te proberen. Tsja, en dat is dan toch een beetje zo’n momentje. Het deed mij in ieder geval ergens aan denken, waarmee ik als vrouw helemaal geen ervaring heb, maar waarbij ik mij wel beelden kan indenken. Zo’n momentje van: wie heeft de grootste?
Heel grappig om te zien wat er gebeurt in een groep waarvan de mensen elkaar helemaal niet kennen (lief en ik kenden elkaar dan wel) en puur en alleen bijeen zitten omdat ze in een bepaalde periode, in dezelfde winkel een bepaald product hebben gekocht. Na de twee uur cursus komen ze elkaar ook nooit meer tegen. De gangmaker maakt wat grappen, de mensen waarmee hij (gelukkig) een klik heeft reageren, de verlegene zegt helemaal niets, en de betweter stelt vragen aan de cursusleider om daarmee zijn eigen kennis te kunnen etaleren. Wat doet diegene nog op de cursus vraag je je af.
Het gewone, maar o zo leuke en interessante proces, zomaar op een willekeurige zaterdagochtend ergens op een bovenverdieping in een fotostudio. Niemand, behalve de zes cursisten en de cursusleider waren getuige en ‘onderdeel van’.
Naast leuk was de minicursus overigens ook absoluut leerzaam en zinvol!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten