Er hing nevel boven het kleiland, de ondergaande zon zorgde voor een roze gloed. Ik reed tussen schemering en donker naar de bibliotheek in Sint Annaparochie voor de weromkomaven (lees eerst blog 056, wanneer je dat helemaal niets zegt) en had er enorm veel zin in! Meester Kas zat aan een bescheiden tafeltje met een whiteboard achter zich, in het tijdelijke klasje waar zo’n 20 ‘leerlingen’ werden verwacht.
Waren mijn verwachtingen te hoog gespannen geweest? Had ik de weromkomavens van de afgelopen jaren te geromantiseerd in mijn geheugen opgeslagen? Of is het na een aantal keren wel ‘klaar’? Ik weet niet wat er exact anders was, maar na vijf minuten dacht ik al: “Wat doe ik hier?”
Ondanks dat ik de taaloefeningen zelf fantastisch vond – ik vind het gewoon heel erg leuk om met een van mijn talen bezig te zijn – voelde het helemaal niet goed. Ik ergerde me aan opmerkingen, ik had geen klik met andere deelnemers. Ik wilde weg.
In plaats van thuiskomen, was ik binnengestapt in een koud, kil, eenzaam huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten