069

Ruim drie jaar geleden, op 1 februari 2008, plaatste ik op mijn hyvespagina een (bildtstalige) blog over weeskinderen in Bulgarije. Gisteravond moest ik ineens aan die ‘oude’ tekst denken toen schoonmoeders opmerkte dat na weken waarin de media in de ban waren van de ontwikkelingen in Tunesië, we nu helemaal ‘niets’ meer vernemen uit dat land. Het gaat nu vooral over Libië. Maar hoe gaat het in Tunesië? Wie komt daar straks nog weer eens op terug?

De blog van toen, getiteld ‘Ik snap het niet’ over kinderen die even het gesprek van de dag waren:

Woensdag kon je de televisie of radio niet aanzetten of de krant niet openslaan en je kreeg berichten mee over een samenvatting van een documentaire die ’s avonds bij Netwerk te zien zou zijn. De complete documentaire heet  'Bulgaria's Abandoned Children'. Maakster Kate Blewitt heeft in een anderhalf uur durende film vastgelegd, hoe (gehandicapte) weeskinderen in Bulgarije ‘gehuisvest’ zijn en ‘verzorgd’ worden. Er werd gewaarschuwd voor schokkende beelden.

Ik heb Netwerk gezien en het waren ook werkelijk verschrikkelijke beelden. ’s Avonds op bed zag ik nog de uitgemergelde kinderen liggen, met holle ogen, kreten uitstotend, want praten hebben ze niet geleerd.

Ik zie de kinderen op een stoeltje uren achtereen heen en weer wiebelen.

Ik zie nog een blind jongetje uren stokstijf stilstaan: hij heeft ‘geleerd’ dat het mogelijk is om te lopen aan de hand van een ‘verzorger’, maar dat hij valt wanneer hij alleen moet lopen. Dus op het moment een ‘verzorger’ zijn handje loslaat, staat hij stil. Tot de ‘verzorger’ weer zijn hand pakt. Dat kan uren later zijn. Staat hij dus uren op zijn uitgemergelde benen middenin een ruimte, waar hij geparkeerd is.

Ik zie nog het kindje in bed liggen die door duimzuigen een duim kwijtgeraakt is: die duim was maar geamputeerd omdat ‘ie helemaal kapot gezogen was. Nu zuigt het kindje op de enige overgebleven duim tot die duim ook helemaal kapot is.

Ik zie dat kinderen hun benen niet meer kunnen strekken omdat ze altijd met opgetrokken benen liggen en zitten: ze zitten uren achtereen op een po. Hebben de ‘verzorgers’ de handen vrij.

Ik hoor een kind gillen dat pijn heeft omdat haar rechter been is gebroken, maar de ‘verzorgers’ hebben het niet in de gaten en pakken het gewoon beet, verplaatsen het, trekken er aan.

Ik hoor nog de directrice van het weeshuis zeggen dat het niet aan haar of de regering ligt: de medewerkers laten haar in de steek. Maar ze zegt ook dat het een goed weeshuis is en dat zij het goed doet.

Een aantal mensen heeft de media gezocht toen zij hoorden over deze wantoestanden en de film, en staatssecretaris Frans Timmermans is daarop vandaag naar Bulgarije gegaan.  

Maar vandaag zijn de kinderen in de Bulgaarse weeshuizen geen nieuws meer. Vandaag is het programma van Peter R. de Vries dat pas zondag wordt uitgezonden, ineens nieuws en veel belangrijker. Op de nieuwswebsites was het bezoek van Timmermans vandaag bijna niet te vinden…

En zo zijn de vergeten weeskinderen van Bulgarije alwéér vergeten. Ik snap het niet…

Een heel kleine zoektocht op het internet bracht mij vanavond op een pagina over het vervolg ‘Bulgaria’s Abandoned Children: Revisited’. De documentairemaakster Kate Blewitt:

“ In het najaar van 2009 ben ik dan teruggegaan, en eerlijk: ik was net zo gechoqueerd als tijdens mijn eerste bezoek, maar dan in positieve zin. Het is hartverwarmend en tegelijk vreselijk verrassend om te zien hoezeer de nieuwe omgeving de situatie van de kinderen verbeterd heeft. Het probleem lag 'm vooral in die grote, geïsoleerde instituten waarin de verzorgers geleerd hebben de kinderen als producten te zien. (…)Ik wil dus zeker niet de indruk wekken dat weeskinderen geen toekomst hebben in Bulgarije. Alleen: nog steeds verblijven zo'n achtduizend kinderen in Mogilino-achtige grote instellingen. Zij maken alleen kans op een menswaardige toekomst als werkelijk ál die oude tehuizen gesloten worden.”

Het was in het najaar van 2009 beter met de kinderen uit de eerste documentaire.

Het tehuis Mogilino werd op 1 oktober 2009 gesloten, dankzij Kate, Frans en vele anderen.

Maar wat is er gebeurd na 2009 met die andere 8000 kinderen? Ik heb er niets over kunnen vinden. Zijn de abandoned children daarna wéér vergeten?

Zes filmpjes op de site van topdocumentary