In de eenvoudig ingerichte winkel - waar de dozen met elpees, cd’s en dvd’s steeds hoger opgestapeld staan onder de cd-/dvd-bakken, hoe verder je naar achteren in de winkel loopt - hingen we samen op de toonbank. Mijn lief wilde een aantal cd’s beluisteren, maar hij heeft maar één speler met koptelefoon in de zaak. We moesten dus ‘even’ wachten op iemand die wel héél uitgebreid alle nummers van een cd beluisterde. Maar dat wachten had wat mij betreft nog véél langer mogen duren, want wachten bij hem is het mooiste dat je kan overkomen.
Ik had geen idee over wie hij en mijn lief het zaterdag exact hadden tijdens het wachten… platenbazen, gitaristen, zangers, songwriters en producenten uit de Americana-Country-scene, kon ik enigszins opmaken uit het gesprek. Ik genoot van twee muziekliefhebbers die elkaar niet aftroefden in kennis, maar elkaars enthousiasme en liefde voor de muziek verder aanwakkerden.
Hij liet daarbij op de ‘zijn herkenbare manier’ de een na de andere cd zien, die hij uit allerlei doosjes achter de toonbank toverde. Natuurlijk is het de bedoeling om die cd’s te verkopen, maar ik ben er van overtuigd dat het tonen van al het nieuwe werk óók vanuit zijn passie voor de muziek komt.
Hij vertelde over het contract dat hij ooit als onafhankelijk producent had. Een verhaal dat vast en zeker al heel veel klanten hebben gehoord, maar wij hoorden het voor het eerst: “Ik moest vijftig platen in een jaar afleveren. Bijna een elpee per week! Op een gegeven moment nam ik draaiorgels op, om maar weer een plaat af te kunnen leveren. Of de Wiko’s! Werd het nog een hit ook.”
Dat was hét moment geweest om mijn mond open te trekken en te vragen: “Tussen ’t Fliet en Swarte haan”? Maar ik deed het niet. Dan was ik uit mijn rol gestapt van relatieve buitenstaander en observant.
Na het afrekenen van de cd’s kregen we beide een hand van de meester, waar Herman Brood ooit een nummer voor en over schreef: ‘Wobbe’.
Een fenomeen.
Youtubefilmpje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten