Vanmiddag wilde Jumeau graag naar een winkelcentrum dat best ver lopen is. Een aantal weken geleden opperde ze dat ook al en zei ik dat dat misschien iets té was. Maar toen ze het vandaag weer voorstelde, dacht ik: we gaan het gewoon doen! Inmiddels beschouw ik de vrijdagmiddagwandeling toch al als een workout, dus als zij naar dat winkelcentrum wil, dan gaan we naar dat winkelcentrum.
Jumeau had een boodschapje: iets lekkers om van te ‘smikkelen’ kijkend naar de tv. En zo reed ik haar een centrum binnen, waar we de keus hadden tussen twee supermarkten: de Super de Boer en de Aldi. With al due respect maar ik kies dan echt voor de eerste… maar Jumeau koos voor de Aldi: de winkel waar iedereen via een draaimolentje naar binnen kan – een tourniquet – en waar het winkelwagentje onder een poortje met oranje plastic ‘staven’ gedrukt moet worden. Maar die tourniquet kan dus in zijn geheel opzij geschoven worden, weet ik nu.
Op de terugweg zei Jumeau ineens: “Straks niet meteen bellen”. Ik begreep niet wat ze bedoelde, maar het werd toegelicht… Wanneer we terug zijn van een wandeling gaat Jumeau altijd even liggen, dus dat helpt een verpleegkundige haar uit de jas en in bed. Meestal zoek ik dan even een verpleegkundige, ondanks dat Jumeau altijd zegt dat ik wel even op de ‘alarmbel’ kan drukken. Ik associeer dat met een noodsituatie dus vandaar dat ik liever even de gang in loop om iemand te vragen. “We moeten de boodschap straks eerst verstoppen. Ergens waar ik er bij kan, maar waar ze het niet zien.”
Een verpleeghuis is niet thuis, en de bewoners zijn erg afhankelijk van de verpleging, maar de bewoners zijn wél volwassen mensen die zelf mogen weten wat ze doen. Ze beslissen zelf of ze naar buiten gaan (met iemand) of binnen blijven, of ze roken (het valt mij iedere keer weer op hoeveel bewoners in de rookruimte en voor de ingang zitten te roken), of ze wat willen drinken of eten (en wat), of ze na de lunch een middagdutje willen doen of niet. En of ze met een knabbeltje naar de tv willen kijken etc. etc. Als Jumeau dus voor tv wat lekkers wil, dan kan dat gewoon.
Jameau is en was blijkbaar in de veronderstelling dat ze, wanneer ze dat wil, dat stiekem als een ondeugend kind moet doen.
Ik heb het meegespeeld en met haar de aankoop ‘verstopt’. De gedachte dat een dik 90-jarige stiekem iets lekkers gaat kopen en eten en de verpleging heel ondeugend te slim af wil zijn, was te mooi!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten