086

Op weg naar huis luisterde ik naar de radio. Er was een verslaggever op locatie bij de bloedbank in Leeuwarden. De betreffende verslaggever was al sinds halverwege de jaren ’70 bloeddonor en had weer een oproep in de bus gehad. Best aardig bedacht om een zender mee te nemen en tegelijk met doneren een reportage te maken over bloed geven, het tekort aan donoren én over de diverse redenen voor het niet geven van bloed. De verslaggever zelf kon geen enkele reden bedenken. Hij vond dat iedereen die dat mag, dat gewoon zou moeten doen.

De medewerker van de bloedbank wist wel een aantal redenen en ze noemde ook mijn reden: bang voor de naald. Ik heb in de afgelopen twee jaar regelmatig bloed laten prikken voor controle, en ik heb nog niet één keer gekeken. Dat heb ik namelijk zo’n 25 jaar geleden wel een keer gedaan en toen werd het terug op de fiets naar huis helemaal zwart voor mijn ogen. Dus sindsdien heb ik een traumaatje, durf ik niet meer te kijken naar de naald en zie ik al op tegen het afgeven van drie buisjes. Dus laat staan een halve liter…

Maarja, er werd tijdens de repo gezegd dat met donorbloed levens worden gered, en dat kwam hard binnen. Dus zopas toch maar even gekeken op de website van de bloedbank (heet tegenwoordig héél anders, maar ik vind bloedbank veel meer tot de verbeelding spreken) en de vragenlijst ingevuld om er achter te komen of ik wel bloed mág geven, er helemaal van uitgaande dat er daarna geen onderuitkomen meer aan zou zijn… Maar wat schetste mijn verbazing: ergens afgelopen zomer ben ik onderzocht met een endoscoop en nu mag ik nog geen bloed geven… Dat wist ik niet.

En nu zit ik met een raar dubbel gevoel. Als donorbloed levens redt vind ik dat ik niet kinderachtig moet zijn en niet mag piepen over de naald, maar dat ik gewoon bloeddonor moet worden. Aan de andere kant ben ik stiekem zó blij dat het nog even niet mag… die naald…