126

Het is alweer zo’n 28 jaar geleden dat de oudtante waar ik deels naar vernoemd ben, is overleden. Volgens mij had ze best een mooie leeftijd bereikt – ik zou het kunnen opzoeken want ik heb nog een aantal spullen van haar – maar het zou ook zomaar zo kunnen zijn dat ze ouder leek dan ze was. Zolang ik haar heb gekend – even rekenen… 11 jaar min de jaren dat ik nog zo klein was dat ik helemaal niets besefte en onthield – zag deze oudtante er al oud uit: dikke bril, knot in het haar. Precies zoals een oudtante er uitziet in sprookjes, stripverhalen en films. Ze werd ook niet ‘tante’ genoemd, maar ‘muoike’ (tante op z’n Fries dus) wat meteen minstens twintig jaar ouder klinkt.

Muoike had overduidelijk de oorlog nog meegemaakt: ze had een kastje dat indringend naar zeep rook, door de enorme voorraad die ze er in aangelegd had. Het ging haar niet weer gebeuren dat ze zonder zeep zou komen te zitten! En heel af en toe logeerde muoike bij ons en dan nam ze voor ons bijvoorbeeld een sinasappel of een reep mee. Luxe artikelen in de oorlog, maar niet meer in de jaren ‘70. Wel heel lief.

Dat het een 28 jaar is geleden dat hait en mem de uitvaart moesten regelen van de kindloze oudtante en haar kamertje in de bejaardenflat moesten opruimen, haal ik niet zo even uit mijn geheugen. Vanmiddag zag ik het jaartal 1983 op de steen staan op het graf van haar, haar man (een oudoom die ik nooit heb gekend) en haar broertje (die heel jong is gestorven, dus waarschijnlijk heeft mem hem niet eens gekend). We waren op deze zeer zonnige Hemelvaartdag namelijk op de fiets op pad en kwamen langs de begraafplaats waarvan ik weet dat zij daar ligt.

Bij het hek dat toegang geeft tot het pad naar de kerk en tot de begraafplaats stond een grote container… gevuld met oude grafzerken.  Ze waren er niet voorzichtig ingelegd, maar waren er duidelijk ingestort want ze waren allemaal kapot. Aan het hek hing een groot bord waarop stond dat de begraafplaats gerenoveerd wordt. Op diverse (oude) graven was dan ook een sticker geplakt met het verzoek aan familieleden van de begraven persoon, contact op te nemen met de koster. Zijn adres stond op de sticker. Mijn voorspelling dat er op de zerk van muoike ook zo’n sticker zou zitten, kwam niet uit. Het bijna enige familielid van muoike – mem – die volgens mij als contactpersoon ‘geregistreerd’ heeft gestaan, is dit jaar ook alweer 10 jaar dood, dus ik had er niet vreemd van opgekeken dat er een andere nazaat werd gezocht…

Ik begrijp prima dat graven op een gegeven moment geruimd worden wanneer er nooit meer iemand naar omkijkt, en waarvoor niemand meer het onderhoud betaalt. Van mij hoeft ‘de gemeenschap’ niet het onderhoud te bekostigen van het plekje waar mijn muoike is begraven, en dat moment is er óf nu al óf het moment zal er binnenkort zijn (misschien voor 30 jaar grafrechten afgekocht?).
De zerk zegt mij niets – de herinneringen aan de dikke bril, de knot, de zeep, de sinasappel en de chocoladereep zijn veel mooier – maar het idee dat over een aantal jaren haar zerk als de steen van een anonieme in een container gestort wordt… dat voelt toch niet goed.

Morgen toch maar weer even terug op het fietske om het even netjes te regelen voor nu of later.