Tijdens de vakantie ging het schrijven gewoon door, alleen dan op de old school manier met pen en papier. De blogs 146 tot en met 160 (-152) zijn dan ook later overgetikt als ‘vakantieblogs’
Zeg, schreef ik laatst niet over het niet kunnen vinden van een adres op vakantie vanwege een foute routebeschrijving van Oad? Oh ja… het was blog 139.
Je zou denken: foutje, kan ieder mens gebeuren, is geen regel maar slechts uitzondering. Nou, op Mallorca was het gewoon wéér raak!
Mijn check-check-dubbelcheck thuis, leverde eerst een mail op van D-reizen met daarin een beschrijving van het vliegveld naar een appartementencomplex of kantoor van een verhuurbedrijf. En over de huissleutel hoefde ik mij geen zorgen te maken, want die zouden we bij het inchecken krijgen… De stagiaire van D-reizen had blijkbaar onze reservering er niet even op nageslagen, want als wij iets niet willen, dan is het een vakantie in een appartement. Op mijn reactiemail met daarin de specificatie dat we géén appartement hadden gehuurd maar een zomerhuis met eigen zwembad, was het antwoord dat we de sleutel van het huis bij de receptie van het park zouden ontvangen. Ik zuchtte eens diep en bedankte te stagiair per mail en wenste haar nog veel succes tijdens de stage. Inmiddels had ik ergens in de papieren gevonden dat huurders van een Farmhouse (een villa in the middle of nowhere met eigen zwembad) zich bij een hostess op het vliegveld moesten melden. De stagiaire had nog steeds de boeking er niet even bij gepakt… anders had ze wel een goed antwoord gemaild. Ach, een stage is ook om te leren…
Op het vliegveld haalden we de sleutel van de auto op van Europcar – dat ging ontzettend vlot en de dame aan de balie zat eigenlijk enorm te flirten met mijn lief, haha. De purser óók al – en zochten toen de Sudtour-hostess.
Nou, die was eigenlijk al vertrokken, maar ze had een envelop achtergelaten bij een collega, die de envelop even had weggelegd in een kantoortje op het vliegveld. “Ik stel voor dat we hier even een meetingpointje maken, en dan haal ik de envelop even voor u op”, en ze trippelde vrolijk verder naar het kantoor. We kregen de envelop en weg was ze weer! Vast naar een ander meetingpointje.
In de envelop zat een routebeschrijving naar een villa… én nog een routebeschrijving naar een andere villa maar wel in hetzelfde dorpje! We besloten eerst maar naar het betreffende dorp te rijden en gokten dat we de eerste beschrijving moesten hebben omdat de dame op het meetingpointje ook een toegangscode vertelde en die stond bij de routebeschrijving van villa 1.
In dorpje x moesten we vóór een kerkje rechts en aan het eind van de straat zou de villa staan.
Nope, niet dus…
Geleerd van de vorige keer – niet eindeloos zoeken maar direct concluderen dat de beschrijving niet deugt – de hostess gebeld. Oh, het was misschien niet de eerste maar de tweede afslag vóór de kerk.
Nope, niet dus…
De hostess zou bellen met de Spaanse eigenaar van de villa en terugbellen: het was vóór een bar met de naam ‘Marc’ er in rechts en dan twee kilometer doorrijden.
Nope, niet dus…
We besloten de eigenaar van Bar Nou op het pleintje achter de kerk de weg te vragen. Nou ja, mijn lief is de talenwonder van ons twee dus hij voert meestal het woord in zijn beste Spaans. De eigenaar raadpleegde een oud Spaans mannetje dat op zijn terras zat en legde ons vervolgens in Spaans, Engels, Duits én met pen en papier uit waar we moesten zijn:
Tweede rechts ná de kerk met op de hoek een soort warenhuisje, vervolgens op meerdere kruisingen links aanhouden, langs de Botanische tuin, het Parc Naçional in en dan na een paar kilometer rechts!
En zo kwamen we toch nog dankzij aardige bewoners, een tekeningetje en een paar woorden uit vreemde talen op ons droomplekkie aan.
Een foute routebeschrijving lijkt de regel; in één keer goed is de uitzondering…
Maar ook dit keer: het heeft de vakantie niet verpest. We hadden de tijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten