Tijdens de vakantie ging het schrijven gewoon door, alleen dan op de old school manier met pen en papier. De blogs 146 tot en met 160 (-152) zijn dan ook later overgetikt als ‘vakantieblogs’
19 juni 2011 (1)
Het aantal keren dat ik om 04.00 uur naast mijn bed stond nadat de wekker was gegaan, is op één hand te tellen. Ja, ooit, vroeger, in de studententijd stond ik ook wel eens om 04.00 uur naast mijn korfje, maar dan om er pas in te duiken.
Om 04.00 uur opstaan, douchen, aankleden en ontbijten heb ik een paar keer gedaan toen ik nog bij NoordNed werkte en een sneeuw- of stakingsdag was aangekondigd. Moest ik er vroeg bij zijn omdat ik graag alles wilde meemaken én om de regionale omroep vanaf de allereerste ochtenduitzending te kunnen informeren.
Drie jaar geleden ook ooit eens om een uur of 01.00 opgestaan vanwege een héél vroege vlucht naar La Palma… was bijna onzin geweest om te gaan slapen…
En dan vanochtend: 04.00 uur eruit vanwege een vroege vlucht naar Palma de Mallorca.
Het was al licht toen we de stad uitreden. Rond 05.15 uur reden we langs de dijk die het land tussen Harlingen en Zürich scheidt van de Waddenzee. Als ik schaap was geweest en géén wekker had gehad of niet een vakantie had geboekt, zou ik geloof ik mij nog even omdraaien op de zeedijk (zonder er af te rollen)… maar nee, het gros van de schapen lag niet te slapen, maar stond al te eten! Nu vind ik eten ook héél belangrijk en ik doe dat ook zeer regelmatig, maar van de enorme kauwende kudde die ik vanochtend met mijn slaperige ogen aanschouwde, stond ik echt even versteld!
Maar… het kon nog gekker!
Op de kop van de Afsluitdijk, nog geen tien minuten na de schapen zagen we twee mensen wandelen in fluorescerende gele vesten. Ze hadden behoorlijk de pas er in. De Afsluitdijk is 32 kilometer. Laat hen eens in die snelle pas – het leek echt wel snelwandelen – 8 km/u hebben gelopen… dan waren ze al vier uur onderweg en rond 01.30 uur gestart aan de Wieringerkant.
Half twee ’s nachts hè!
Het bleef niet bij twee snelwandelaars; op gepaste afstand van dan eens tientallen meters en dan weer honderden meters, volgden meer plukjes knalgele en oranje vesten.
“Ach die moet alleen lopen,” zei mijn lief op een gegeven moment, en we hadden op slag medelijden met de solowandelaar.
Hij bleek ook nog de laatste te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten