“U maakte toch vroeger wel eens gedichten?” vroeg ik de lieve mevrouw waar ik eens in de week als vrijwilliger naartoe ga. En prompt droeg ze haar allereerste gedichtje uit het hoofd voor:
Het is weer 5 december,
de pakjes moeten klaar,
zo zit Sinterklaas te denken,
in het vijfde oorlogsjaar.
Die laatste zin was natuurlijk intrigerend. Sinterklaas in oorlogstijd. De lieve mevrouw kon er uiteindelijk niet heel veel over vertellen, behalve dat haar vader toen werkeloos was, dat ze in armoede leefden en ze geen Sinterklaascadeautjes had gehad. Sinterklaas was een speculaaskoekje, geen chocoladeletter… waarop ze zich ineens herinnerde dat ze chocolade in de kast had liggen. Of ik het even wilde pakken: chocolade in de vorm van visjes, maar uiteraard zonder vis er in. In de grote kast in het keukentje vond ik een doosje zeevruchten. Ik nam het mee naar buiten en zij koos een visje uit en ik nam een mossel. Heerlijk! Na zo’n kleine anekdote is een chocolaatje ineens zoveel lekkerder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten