Ze was weer helemaal blij toen ik haar kamer binnenliep in het woonzorgcentrum. De mevrouw waar ik op vrijdagmiddag als vrijwilliger op visite ga is namelijk een heel positief, blij mens. Toen ik vanmiddag wat papier dat onder haar bed was gewaaid, op knieën liggend opraapte en in de prullenmand gooide, bedankte ze mij en zei: “Ik ben iedere dag zo vaak blij om van die kleine dingen!” Dat is toch prachtig.
De lieve mevrouw stelde voor dat we buiten gingen zitten, want dat vindt ze zo’n prachtig plekje. Vervolgens zit ze met het gezicht naar de deur en de rug naar de tuin, in de rolstoel in de zon. Andersom zitten is te warm en ‘doet pijn aan de ogen’: en nog vindt ze het prachtig om buiten te zitten. Ik rolde haar naar buiten, zocht haar blauwe zonnehoedje, zette een glas water voor haar op de tuintafel en haalde toen mijn nieuwe boek uit de tas: een boek met foto’s van Leeuwarden uit de jaren ’50. Er kwamen kleine herinneringen boven, en dat was ook mijn bedoeling. De veemarkt waar de boeren met handjeklap de koeien en stieren verhandelden herkende ze meteen: daar was ze heel vaak geweest met haar zus. Ook de foto van de draaimolen op het waagplein deed de lieve mevrouw helemaal opleven.
“Daar ging ik met mijn zus in en dan gilde ze!”
Het bleef enkele tientallen seconden stil. Ze dacht na. En toen:
“Nee, het was ík die zo gilde!”
De lieve mevrouw is vaak al behoorlijk in de war. Nadat een verpleegster haar vanmiddag had geholpen bij een toiletbezoek stelde ze voor dat ze binnen zou blijven… helemaal vergeten dat ik nog buiten zat. Nadat de verpleegster had gezegd dat er nog visite op haar zat te wachten, ging er nog geen lampje branden. Maar een keer buiten was ze weer bij en blij toen ze mij zag.
Ook het bezoek van vanmiddag was weer een cadeautje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten