Tijdens de vakantie ging het schrijven gewoon door, alleen dan op de old school manier met pen en papier. De blogs 146 tot en met 160 (-152) zijn dan ook later overgetikt als ‘vakantieblogs’
20 juni 2011 (1)
De ene toeristische gids sprak van een ondergronds meer van 180 meter lang en 50 meter breed, de andere gids van de afstanden 177 meter lang en 30 meter breed. Hoe groot het exact was hebben we niet nagemeten, maar dat het groot en bijzonder was, kunnen we bevestigen.
NB. twee verschillende toeristische boekjes is altijd handig: wanneer je met z’n tweeën bent hoef je nooit te wachten tot de ander het boekje even weglegt, maar kun je allebei sneupen naar leuke uitjes. En de ene gids is echt de andere niet: andere accenten, andere toon. Zo heb ik altijd een positieve gids en een azijnzure.
Ondanks dat mijn lief van iemand die ook ooit op Mallorca was geweest had meegekregen dat de grotten niets voorstelden en geldklopperij waren, togen we naar de grotten waar draken wonen: Coves del Drac. We wilden wel even met eigen ogen die grotten zien en beoordelen!
Rond 15.30 uur kochten we de toegangskaartjes en moesten we vervolgens tot 16.00 uur wachten voordat de poorten open gingen en we konden afdalen. In dat half uur groeide de groep belangstellenden alras… maar dat gaat natuurlijk ook snel wanneer een aantal bussen voorrijdt en groepen pubers uitbraakt, inclusief nonnetjes als begeleiding. We besloten vooral iedereen voor te laten en als allerlaatsten de grotten te betreden.
Sprak – nou ja schreef – ooit een Franse ontdekker en in kaart brenger van de grot: “Het gewelf is slechts zes tot acht m hoog, maar ziet er bijzonder mooi uit, omdat je er duizenden of, om preciezer te zijn, miljoenen fijne stalactieten kunt bewonderen,” wij durfden te beweren dat het om minstens ‘miljarden’ ging. Het gewelf was een groot speldenkussen! Of allemaal platgeslagen en opgeplakte egels, maar dat klinkt zoveel smeriger.
Na een mooie wandeling door de grot konden we plaatsnemen op een tribune bij het ondergrondse meer. In het Spaans, Frans, Duits en Engels werd ons verteld over grootte, diepte, hoogte, temperatuur, ontdekker etc. Dat was best een uitgebreid verhaal… en dat vier keer maar à la.
De lichten doofden, er klonk zacht klassieke muziek en vanaf rechts kwam een verlicht bootje het ondergrondse meer oproeien. In het gevolg nog eens twee verlichte bootjes.
Dat moet toch óók verrassend zijn: solliciteer je op een vacature voor violist, cellist of organist in een bescheiden ensemble, mag je ’s ochtends afdalen in een grot en zeven keer in een bootje plaatsnemen! Om 18.00 uur, na het laatste optreden neem je de trap naar boven weer en moet je de ogen dichtknijpen vanwege de felle zon! Want dat klassieke concert wordt dus zeven keer daags gegeven. De ene gids spreekt van ‘kitscherig, sentimenteel maar onweerstaanbaar’. De andere gids geeft er geen oordeel over. Lijkt me goed: laat dat maar aan de bezoekers over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten