Vandaag zat er in mijn mailbox een bericht van de DoorMij Company. De eerste zin was een beetje gek, maar wel duidelijk: Dit is een automatisch verzonden bericht, u hoeft hier niet op te reageren.
En daarna begon het echte bericht:
Op 14 mei 2011 heeft u een gevonden voorwerp aangemeld op www.doormijverloren.nl of www.doormijgevonden.nl.
Mogelijk is het door u gevonden voorwerp inmiddels terug bij de rechtmatige eigenaar. Als dat zo is, meldt uw melding dan af ("terug bij de eigenaar") met de link hieronder:
<link>
Is het gevonden voorwerp nog niet terug bij de rechtmatige eigenaar? Dan hoeft u niets te doen en kunt u dit bericht negeren.
Gossie, is ook zo. In blog 110 vertelde ik over mijn vondst aan de Vlakendijk in Dwingeloo: een zwarte paardrijcap, maat 56 met lichte beschadigingen. Naast bloggen over de vondst twitterde ik er over en zette ik ‘m op de – voor mij tot dat moment onbekende – site www.doormijgevonden.nl / www.doormijverloren.nl Al die ‘acties’ in de stellige overtuiging dat het zielige paardenmeisje (met groot hoofd – maat 56) herenigd zou worden met haar cap.
Een maand later – dat is niet toevallig precies een maand later, want ik kreeg immers een automatisch bericht – was ik de cap alweer helemaal vergeten… tot eergisteren. Toen werd ik even aan de cap herinnerd die nog steeds bij schoonmoeders in de gang ligt. Wat was het geval:
Op zondag luister ik graag naar het Radio 2 programma ‘Adres onbekend’. Ondanks dat er tegenwoordig heel veel nieuwe zoekplaatsen zijn (bijvoorbeeld hyvespagina’s, facebookpagina’s, Schoolbank, Twitteraccounts, Linked-Inpagina’s etc.) ten opzichte van laten we zeggen 15 jaar geleden, is het soms heel erg moeilijk om die onbekende vader, halfbroer of die jeugdliefde of oude buren te vinden. Tenminste, die conclusie kun je trekken wanneer je regelmatig naar ‘Adres onbekend’ luistert. Ik was wat hardop aan het fantaseren over een halfbroer of halfzus van bijna 50 die dan geboren zou zijn in de periode vóórdat hait mem zou hebben leren kennen, toen ik werd gewezen op een fascinatie voor zoektochten: “Neem die cap!”
Oh ja… die paardrijcap…
En ik dacht ook nog even aan de hond die ik in oktober vorig jaar vond, waarna ik net zo lang op websites zocht totdat ik de baas had gevonden. Wat toen wel lukte!
Zo enthousiast en fanatiek ik soms een zoekactie begin, zo snel kan dat vuur ook weer doven zoals bij de cap.
Als die gefantaseerde onbekende halfbroer of halfzus van bijna 50 nu precies diezelfde eigenschap heeft meegekregen… J
Als die gefantaseerde onbekende halfbroer of halfzus van bijna 50 nu precies diezelfde eigenschap heeft meegekregen… J
Geen opmerkingen:
Een reactie posten