125

Het is maar goed dat ik de verhalen in het voor lees.

Nee, in die zin staat niet een aantal woorden en een spatie te veel. Ik lees nu een verhalenbundel, om deze te screenen op geschiktheid voor voorlezen.

Vorige week heb ik kennis gemaakt met een lieve mevrouw, waar ik de komende tijd, eens in de week naartoe ga om met haar te wandelen. Ze zit in een duwrolstoel en zelf een blokje om, lukt haar niet. Tijdens de eerste wandeling was het best wel fris en de lieve mevrouw bleek een extreme koukleum te zijn (snap ik wel, ik heb het ook snel koud), dus dat blokje om werd op en neer de straathoek. Een keer terug kwam toevallig haar dochter langs, en dat kwam goed uit! De lieve mevrouw is zo bescheiden dat ze niet aangeeft wat ze graag zou willen. Vorige week kon ik dus mooi even haar dochter vragen, wat voor leuks  ik met mevrouw zou kunnen doen  wanneer het te koud is om te wandelen. “Ze vindt voorgelezen worden leuk, maar dat zal wel lastig worden” en de dochter hield een Friestalig boekje omhoog. Mijn hart maakte een sprongetje: voorlezen in het Fries vind ik écht heel erg leuk om te doen! Toen ik vertelde dat Fries lezen juist helemaal geen probleem is, en dat ik zelfs Fries kan schrijven, vertelde de dochter dat mevrouw vroeger ook wel dichtte in het Fries.

Dat zou geweldig zijn! Dat ik haar niet alleen kan voorlezen, maar dat ik op een gegeven moment ook met haar kan gaan dichten. Nou ja, zij dichten en ik schrijven.

Maar dat later; eerst maar eens voorlezen in het Fries!

Ik heb wel redelijk wat boeken in het Fries, maar geen verhalenbundels. Afgelopen zaterdag ben ik dus even naar de Afûk-winkel gelopen voor een aantal boeken. Geslaagd, dus ik kan voorlopig vooruit.

Dat voorlezen moet natuurlijk wel een beetje vlot gaan: geen gehakkel en gestotter. En ten tweede moet het verhaal leuk en geschikt zijn… Sinds afgelopen zaterdag lees ik dus Friestalige verhalen (hardop) om te screenen of ze geschikt zijn om voor te lezen aan de lieve mevrouw. Op de eerste pagina van een geschikt verhaal zal ik een post-it plakken; verhalen die ik kan overslaan krijgen logischerwijs geen goedkeuringssticker.

In het eerste verhaal dat ik las in bundel nummero uno, was het hoofdpersonages nogal wat familieleden op tragische wijze verloren. Het had hem toch een teruggetrokken man gemaakt… die het ongewenste bezoek dan ook ombrengt.

Ongeschikt!

In het tweede verhaal van de bundel lijkt een meneer overleden, maar hij merkt wel degelijk alles op. Bekende gezichten hangen boven zijn hoofd, hij voelt dat hij wordt getild, maar niemand lijkt in de gaten te hebben dat hij wel degelijk alles registreert. Nadat hij een stalen deur hoort dichtgaan, krijgt hij het steeds warmer...

Ook zéér ongeschikt! Luguber!

Op de achterflap van de bundel staat dat de verhalen variëren van humor tot horror.

Die laatste categorie is al ruimschoots aan bod geweest… het wachten is nog op het hilarisch humoristische verhaal.