186

Wie mij zo’n anderhalf jaar geleden voor het laatst heeft gezien zal misschien denken: “Waar heeft ze het over!” Want ik denk dat ik de laatste 20 jaar ‘te boek’ heb gestaan als slank tot soms een beetje te slank. Bij tijd en wijle had ik zelfs een wat scherp, ingevallen koppie.

Maar dat is sinds zo’n jaar zeker niet meer het geval. Anderhalf jaar geleden toen ik stopte met roken had ik een bmi van 19,6 en zat ik circa drie kilo onder mijn ideale gewicht. Volgens de theorie dan hè! Ik voelde mij prima, dus ik vond mijzelf toen niet te licht. Het gaat er tenslotte vooral om, hoe iemand zichzelf voelt, nietwaar!

Zo’n 18 maanden na het stoppen is mijn bmi gestaag gestegen naar 22,6. Dat is volgens de theorie nog steeds niet te zwaar… maar wel vijf kilo boven het statistische ideale gewicht. En vooral: een aantal kilo te veel volgens de meetlat ’Forina’s gevoel’.

Voor het eerst in mijn leven ben ik te zwaar, voel ik me te zwaar en wil ik afvallen. Dat is nieuw voor mij.

Afgezien van de ijsjes van La Venezia en de wel hele zoete Zonnatura-thee kan en moet ik het niet hebben van een ander eetpatroon. Ik ben geen snaaier of snoeper, drink geen liters frisdrank, haal nooit patat, bestel bijna nooit pizza, ben niet dol op taartjes en zo. Met het eten zit het best oké.

Ik weet donders goed dat ik het moet hebben van bewegen! Ik hoef niet eens te schrijven ‘méér bewegen’ want ik beweeg überhaupt niet, dus ik moest er maar eens mee beginnen...

Ik stap over het algemeen ’s ochtends in de auto, rij naar het werk, neem plaats op een bureaustoel en nestel mij vervolgens in de auto terug naar huis. Het aantal keren in de maand dat ik dan ’s avonds even wandel of fiets, is op een hand te tellen. De laatste keer dat de squashrackets uit de kolenkit in het halletje zijn geweest, kan ik mij niet eens meer herinneren… Niet best!

Nu zijn er voldoende manieren om te bewegen, maar het moet ook een beetje leuk en praktisch zijn. Ik heb hele perioden gewandeld: training Slachtemarathon, training Bewegen voor Overleven, gewandeld van Sint Jacobiparochie naar Hasselt (OV) in zes dagen… maar wandelen is behoorlijk tijdrovend. Een beetje flinke, stevige wandeling duurt zo twee uren. Daarnaast is wandelen best een beetje suf… er zit niet heel veel actie in.

Fietsen vind ik wat dat betreft veel leuker, ware het niet dat ik steevast ontzettend veel zadelpijn krijg én een doof been. Ik heb al drie verschillende zadels geprobeerd, maar alle drie waren geen succes.

Squashen vind ik best leuk, maar niet pas om 20.30 uur ’s avonds. Op zaterdagavond- of zondagmiddag is de squashbaan niet geopend, terwijl dat voor ons ideale tijden zijn.

Kortom, genoeg redenen (en smoezen) om bepaalde manieren van bewegen af te keuren.

Gisterochtend zag ik ineens ‘het licht’!

Wat vond ik ook alweer het aller-, allerleukst en mooist om te doen?

Wat heb ik echt een hele poos gedaan, individueel en met anderen?

Tochten maken op mijn inline skates!

Dus vanochtend maar weer eens in de meterkast gedoken. Dit keer dus niet om een stop te verwisselen maar om van onder een koeltas en een plastic zak met donkerblauwe laarzen, mijn super-Bauer’s te vissen!

Nu lagen die skates niet helemaal zonder reden onderin… van een aantal wielen waren de lagers niet goed (meer) en dat betekende dat het skaten wel héél zwaar was geworden. Gewoon niet-leuk-héél-zwaar… Ooit had ik geïnvesteerd in hele dure titaniumlagers die eigenlijk rolden als een natte krant en toen was ineens de lol van het skaten even helemaal weg.

Maar in de meterkast lag óók een plastic zak met extra skatewielen en twee sets lagers. Ik zocht de beste van de beste uit en wisselde een paar lagers.

Tsja en nu zijn de skates eigenlijk wel weer klaar voor een mooi tochie. Reden te meer om maar even héél snel te herstellen.

Dat is het enige positieve aan geopereerd worden en moeten ‘rondhangen’ om te herstellen: ik heb zo’n zin om intensief te bewegen!