Oma die mijn oma niet is maar die ik wel zo noem (zie ook blog 001 en 055) is laatst gevallen, en zoals dat vaak het geval is bij wat oudere mensen (oma die mijn oma niet is, is 94) ging daarbij de heup kapot. Heel erg naar. In plaats van in de serviceflat is ze al twee weken in het ziekenhuis, waar ze een nieuwe heup heeft gekregen. Morgen gaat ze weer naar haar eigen stekkie. Naar de eigen kamer waar zelfgekozen gordijnen voor de ramen hangen, persoonlijk uitgezochte en gekochte meubeltjes staan, gevuld met herinneringen, boeken en prularia. Terug naar de plek waar de televisie en de radio staan.
Vorige week ging ik bij oma op visite en kocht ik nog even snel in het ziekenhuiswinkeltje (wie de complete winkelstraat in het MCL gewend is, moet écht even wennen aan de twee kastjes met puzzelboekjes, tijdschriften en snoep in het streekziekenhuis waar oma ligt) een doosje bonbons. Toen ik in het nachtkastje een ongeopend doosje Merci zag liggen en oma hoorde vertellen dat ze bijna niets eet omdat niets haar smaakt, liet ik de bonbons in de tas. Inmiddels heeft zus het doosje gekregen. Oma (die mijn… etc. etc) vertelde ook dat ze eigenlijk alleen de toetjes lekker vond. Vandaag had ik dan ook drie toetjes meegenomen: rijstepap, milde yoghurt met straciatella en ambachtelijke yoghurt met aardbeiensaus. Een mens moet toch iets eten! Mijn moeder zei altijd: “Je moet wel blijven eten anders blijf je er niet”.
Ook had ik voor de zekerheid plastic lepels mee.
Maar een kleine week later, eet oma alleen nog bouillon en ook wel toetjes… maar helemaal niets is lekker. Dus de drie toetjes werden niet met heel veel vreugde ontvangen.
Nu heb ik de stille hoop dat het niet alleen de ouderdom en de nasleep van de operatie is, maar ook een klein beetje heimwee. Want dan is de smaak morgen wanneer ze thuis is, misschien weer een beetje terug.
We zullen zien.
Er moet toch iets zijn waarvan oma nog kan smikkelen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten