204

Drentse bluesopera 1

 

Sommige dingen, nee beter gezegd, heel veel dingen begrijp ik niet. Neem nu vandaag: de dag waarop we - nog voor de verjaardag van mijn lief - naar de Drentse bluesopera gingen. De laatste voorstelling op het grasland aan de voet van de Drentse Hondsrug bij Gieten.

 

We waren mooi op tijd - eigenlijk best vroeg - maar absoluut niet de eersten. Nee, de allereersten stonden namelijk ruim een uur voordat de tribune open ging al in de rij voor de toegang tot die tribune. Terwijl zij in de rij stonden met het kussentje in de hand en de proviandtas onder de arm geklemd, kochten wij een bakkie bij de cateringtent en gingen wij nog even op een picknickbank zitten kijken naar alle binnenkomende bezoekers. Tijdens zo'n voorstelling worden namelijk géén kaartjes verkocht voor tribuneplaatsen waar vandaan de voorstelling niet te zien is of slecht te zien is. Met andere woorden: waarom een uur in een rij staan? Echt, iedereen krijgt een plek, iedereen krijgt ook een prima plek, dus dat haantje de voorste gedrag slaat helemaal nergens op.... Snap ik niet.

 

Het mooie was, dat toen de tribune bijna vol was - er moest misschien nog een kleine 40 man op (waaronder wij) - besloten werd dat iedereen van de tribune moest vanwege een snel opkomende onweersbui. Iedereen die met de auto was gekomen werd verzocht, in de auto te gaan zitten en de onweersbui af te wachten. Waar de mensen die op de fiets waren gekomen moesten schuilen weet ik eigenlijk niet... ik denk in de snacktent of zo. Terwijl wij al lang en breed droog in de auto zaten, liepen de eerder genoemde 'haantje de voorsten' in de stromende regen naar hun auto's. Was de uitspraak niet: de eersten zullen de laatsten zijn, en de laatsten de eersten? Vanmiddag was dat dus letterlijk zo. Best grappig...

 

De donder en de bliksem trokken recht over het voorstellingsterrein, regen kwam met bakken uit de lucht. Het eerste dat stopte was het regenen... en de eerste autodeuren zwaaiden alweer open. Mensen stapten uit... terwijl de volgende flits zich liet zien gevolgd door gebulder. Ze deinsden er niet eens van terug de auto in. Waarom, oh waarom bleef men niet gewoon in de auto zitten wachten tot het slechte weer voorbij was? Moest iemand van de organisatie zeggen dat ze terug moeten gaan naar hun auto's! We hebben het over volwassen mensen! En dat gebeurde niet een keer, dat gebeurde minstens drie keer. Bizar!

Was het ongeduld? Was het dommigheid? Was het kuddegedrag? Was het alledrie?

Of waren het de mensen die eerder die middag al meer dan een uur voor de toegang tot de tribune hadden gestaan?

Bang dat er voor hen niet meer een plekje zou zijn? Bang dat de voorstelling zomaar zou beginnen voor een halfgevulde tribune, zonder hen?

 

Ook de tweede keer dat de tribune werd opengesteld, gingen wij als bijna laatsten de tribune op. We zaten op de twee na bovenste rij: er zat niemand voor ons, de rij achter ons was half leeg.

Plek zat! Logisch. De organisatie heeft namelijk al heel vaak voorstellingen georganiseerd, en er zijn nog nooit mensen weggestuurd omdat er geen plek was.

Tot circa twee jaar geleden zat ik een aantal jaren in het bestuur van een openluchttheatergezelschap. Liep ik tijdens voorstellingen in een t-shirt van 'de organisatie'. Was ik uren voor de voorstelling aanwezig voor bijvoorbeeld het uitdelen van programmaboekjes, het controleren van kaartjes, het ontdoornen van de rozen voor de spelers én was ik samen met andere bestuursleden en vrijwilligers vroeg aanwezig omdat ruim voor aanvang de eerste bezoekers zich meldden, met kussentje en proviandtas.

Ik ken het fenomeen dus; ik zag het vanmiddag niet voor de eerste keer.

Maar ik was nog net zo verbaasd als de allereerste keer...