Tijdens het schrijfweekend op Terschelling afgelopen mei (zie ook de blogs 114 tot en met 117) was een van de opdrachten ‘schrijf een brief aan iemand die belangrijk voor je is (geweest)’. Een prachtige opdracht, die voor vele cursisten behoorlijk emotioneel was. Het leverde brieven op aan bijvoorbeeld oma, moeder en ‘uitwisselingskinderen’. Ik wilde het niet té emotioneel maken voor mezelf, en dus koos ik niet voor een brief aan bijvoorbeeld mijn overleden ouders, maar voor een brief aan Martin Bril. Want zoals voor velen geldt, heeft Martin Bril veel voor mij betekent omdat hij mij heeft aangezet tot schrijven en heeft leren kijken. Enerzijds bijzonder, maar aan de andere kant - omdat ik daarin absoluut niet de enige ben - heel gewoon.
Gisteravond moest ik denken aan de brief aan meneer Bril toen ik op youtube filmpjes aan het kijken was en verschillende odes, hommages aan Martin Bril tegen kwam. Drie hadden dezelfde insteek, omdat ze alle drie de uitwerking zijn van een opdracht aan de Willem de Kooning academie.
Ik laat ze eerst even ‘zien’:
Ik vind ze alle drie mooi en ze geven ook helemaal die essentie weer van ‘meneer Bril heeft mij leren kijken’. Als ik dan écht moet zeggen welke ik het aller-, allermooist vind, dan is dat het filmpje van Wendy Kuiper. De ijsetende meneer, de ballonnen, de gepimpte fietsen.
Ik kan niet schrijven als Martin Bril, maar ik kan zijn tekst al wel bijna vastgrijpen… en dan ontglipt ie me helaas toch weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten