Met enige scepsis keek ik een aantal weken geleden voor het eerst naar het programma… en deze week miste ik het programma vanwege een verjaardagsfeestje en zocht ik het zowaar op, op de website uitzending gemist. Ja, die site heb ik al vaker genoemd in blogs, maar toch zit ik echt niet constant tv te kijken hoor. Wanneer ik een programma opzoek op uitzending gemist, dan is het (voor mij) een bijzonder programma!
Van scepsis naar schreien zou ik het kunnen noemen, want tijdens de begintune lopen bij wijze van spreken de tranen al over mijn wangen. De eerste keer kijken was meteen raak: ik was tot tranen toe geroerd. Dat is vervolgens iedere aflevering nog het geval geweest. Maar nooit meer zo intens en diep van binnen als tijdens mijn eerste uitzending. Het was het jongetje van het Singelland in Drachten, die mij enorm raakte. Hij was verreweg de kleinste in de groep, hij had grappige blonde gel-stekels en droeg een wit t-shirt en een groen-zwart trainingsjack.
De eerste keer dat hij overstak was na de ‘vraag’: “Please cross the line, if you ‘ve ever not slept at night because you were worried about the safety of someone you love.”
Het hij liep voor de tweede keer naar de overkant na: ”Please cross the line when a family member or a close friend has died.”
Hij brak, hij moest zo ontzettend huilen. Een klasgenoot hield hem stevig vast.
En ach, toen moest hij nog een keer oversteken, want het volgende verzoek was: “Please cross the line if one of more of your parents have died.”
Even stond hij alleen en twijfelde of hij links of rechts steun zou zoeken. Het werd de meneer rechts van hem die een arm om zijn schouders sloeg.
Ik kijk niet om te kunnen huilen en mij te kunnen onderdompelen in eigen verdriet.
Ik wil zien wat het jongelui doet, wanneer ze horen met welke problemen, emoties, zorgen en nare ervaringen klasgenoten rondlopen.
Ik wil zien dat ze beseffen dat ze niet te snel een oordeel over anderen moeten vellen.
Van mij mag iedere middelbare schoolgroep naar Challenge Day gestuurd worden.
Alleen… dat teken dat de jongelui met hun hand moeten maken en waarmee ze laten zien dat ze de ander respecteren, steunen of zelfs liefhebben… dat is en blijft wel een beetje vreemd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten