Terwijl ik de rugzak met boodschappen over mijn schouders vastsjorde, kwam hij in mijn gezichtsveld. Hij hield de nieuwe editie van de straatkrant omhoog en ik draaide mij om: “Even geld wisselen!” En had meteen spijt van wat ik er per ongeluk aan toevoegde – iets in de trant van: “van 20 terug wordt denk ik lastig”. Die toevoeging was niet naar bedoeld, maar kan wel denigrerend overkomen of een slag in het gezicht zijn. Ik wisselde het biljet bij de servicebalie van de supermarkt, kocht de Riepe en gaf ‘m wat extra om het nare gevoel van de stomme opmerking af te kopen.
Ik heb al vaker geschreven dat het vervolgens de bedoeling is, dat de koper de krant (het tijdschrift) ook leest. Het uitgeven van de straatkrant is niet alleen een manier om dak- en thuislozen een zakcentje te laten verdienen. Het is óók een manier om te vertellen over het leven van dak- en thuislozen: het geeft een kijkje in een situatie, in de achtergronden, in ‘dingen’ die dak- en thuislozen bezighouden en waarom. Dat tweede doel wordt niet bereikt wanneer ik het tijdschrift niet lees.
In het augustusnummer las ik een artikel over Schuldhulpmaatjes. Enkele citaten uit het artikel in de Riepe: Aan schulden kleven veelal makkelijke vooroordelen. Eigen schuld, dikke bult. In de praktijk zijn het echt niet enkel verslaafden van alle soorten die in geldnood raken. 38% van de populatie met schulden verdient een modaal inkomen, 14% zelf anderhalf keer modaal. (…) Te hoge kosten, maar je wilt je huis niet kwijt. Dan wordt het tijd voor een meer bescheiden aanpak, en daarvoor moet je knippen in je uitgaven. Dit is een van de vele taken van een Schuldhulpmaatje.
Op dat moment dacht ik: dat is iets voor mij, als vrijwilliger aan de slag als Schuldhulpmaatje. Al zeg ik het zelf: ik kan erg goed met geld omgaan. Heb nog nooit schulden of een lening gehad, heb de financiële administratie op orde, weet precies wat er in en uitgaat etc. Waarom die vaardigheden en kennis niet delen met mensen die door omstandigheden het zicht en de controle over de centen wel kwijt zijn? De Schuldhulpmaatjes krijgen een driedaagse training en dan gaan ze mensen met schulden ondersteunen bij het oplossen van het schuldenprobleem. Citaat: Je gaat naar de supermarkt en leert mensen waar je de goedkoopste producten treft, of hoe je kan rondkomen van tien euro in de week. Stel, iemand heeft per direct 500 euro nodig om de huurt te betalen. Je mag als maatje absoluut geen geld uitlenen! Dus bel je met de huurder en vraag je om uitstel. Samen met de cliënt ga je er vervolgens voor zorgen dat ze zo snel mogelijk zelf aan die 500 euro komen. Het blijkt dat een maatje wel een dikke huid moet hebben. Met wat voor puppyogen je ook wordt aangekeken, je mag niet helpen in de zin dat je een wandelende pinautomaat wordt.
Tsja, dat zou wel eens een probleem kunnen worden: puppyogen weerstaan. Niet dat ik zo’n enorme weldoener ben, en ik weet ook zeker dat ik geen geld zou gaan lenen… maar zo nu en dan een klein boodschappenpakketje met basisproducten. Of wanneer diegene kinderen heeft, een sinterklaascadeautje voor hen… Voor kerst iets lekkers in de vorm van bijvoorbeeld een lekkere kerststol. Misschien een klein kerstboompje voor de sfeer. Wanneer de cliënt geen auto heeft of geld voor brandstof ben ik in staat om hem/haar even ergens naartoe te rijden (als het echt belangrijk is, zoals bijvoorbeeld een ouder bezoeken). Dat is allemaal niet de bedoeling, als ik het goed begrijp… Anderzijds, die ‘neiging’ komt vast en zeker in die driedaagse training aan bod en er zal ook een vorm van begeleiding van de Schuldhulpmaatjes zijn om dit soort dingen te voorkomen.
Ik ga deze Riepe maar even goed bewaren. Na mijn vakantie – hoe decadent in dit kader – zal ik er nog eens over nadenken. Een eventueel informerend gesprek met de organisatie achter de Schuldhulpmaatjes kan natuurlijk altijd…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten