Het kon ook bijna niet anders, met 'blues' in de titel: gevoel van weemoed en sentimenteel verlangen naar 'vroeger'.
Tijdens de Drentse bluesopera was het niet alleen genieten van het wijdse uitzicht, de muziek, het weer, de humor (in gesproken tekst, songtekst, attributen, suggestie van decor... Nou ja, eigenlijk in alles), maar ook van het eigen sentiment. Voor mij persoonlijk niet het sentiment van het boerenbedrijf... want ik ben niet op een boerderij geboren en/of getogen. Wel sentiment naar de muziek die bij mijn geboortegrond hoort. Die is weliswaar wat anders dan de Drentse blues - wat rauwer, wat meer rock - maar het gevoel van een streekeigen sound ken ik.
Helemaal boven in Fryslân is een gebiedje dat nu dik 500 jaar bestaat en wat een andere geschiedenis kent dan de rest van Fryslân. Het Bildt heeft een eigen streektaal (Het Bildts, en ja het woordenboek Nederlands - Bildts bestaat evenals dichtbundels, verhalenbundels en geschiedenisboeken etc. in het Bildts) en de 'oorspronkelijke' bewoners (zij die geen import zijn, zal ik maar zeggen) zijn nogal rauw, recht voor z'n raap, stiif foor 'e kop en het zijn harde werkers.
Ik weet niet hoe het nu is, maar een dikke twintig jaar geleden waren er veel bandjes op het Bildt, en die speelden vooral stevige rhythm & blues met rock-invloeden. Wat heb ik (samen met zussie) een bandjes en regionale festivalletjes bezocht (Mukpop, Wytbeat, Drekrock, Wildwestfeest Ouwesyl etc.)...
Tijden die niet hoeven te herleven, want dat was toen, en dat was leuk. Als de tijden - en ikzelf - niet veranderd waren, was nu dat gevoel van sentiment er niet geweest. En dat gevoel is misschien nog wel mooier dan dat wat eens was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten