207

Vandaag was ik op de fiets naar het werk. Ja, dat betekent inderdaad dat ik niet thuis was, want anders zou die fietstocht - enkele reis - zo'n 70 kilometer geweest zijn. Nu wil ik graag afvallen maar vier uren heen en vier uren terug fietsen per dag, en tussendoor nog even acht uren werken, is mij iets te gortig. Na het werk kon ik dus voor de verandering eens op de fiets naar de plaatselijke supermarkt voor wat dingetjes voor het avondeten. Het kleine pakketje deed ik onder de snelbinders op de bagagedrager; mijn schoudertas liet ik op het pakketje rusten.

Een keer 'thuis' zag ik dat mijn boodschappenpakketje redelijk naar het uiteinde van de bagagedrager was geschoven door de druk van de schoudertas. Van er af vallen was (nog) geen sprake, maar een echt heel slimme constructie was het niet (geweest).

 

Hoe ging dat verhaaltje ook alweer dat juf Van Gelder vertelde in de eerste klas?
Het was iets met een jongen, een speld, een hooivork en een pot stroop...

 

Het duurde even voordat ik het verhaaltje vond op internet, maar het stond en staat op de website van het Meertens instituut onder 'grappige verhalen'.

 

122. Dat had je niet moeten doen (1892)

Pieterke moest een stopnaald halen voor zijn moeder. Toen stak hij de naald in een wagen met hooi. Toen hij thuis kwam, was de stopnaald zoek.

Zijn moeder zei: "Ach Pieterke, hoe kon je ook zo doen? Je had hem op je jasje moeten steken!"

"Als ‘t weer gebeurt, zal ik het doen," zei Pieterke.

Toen moest hij een hooivork gaan halen, en die stak hij op zijn jasje.

Toen hij thuis kwam, zei zijn moeder: "Dat had je niet moeten doen, je had hem achter je aan moeten slepen!"

"Als ‘t weer gebeurt, zal ik het doen," zei Pieterke.

Toen moest hij een spekham halen, en die liet hij achter zich aan slepen. Toen aten de honden hem op.

Toen kwam hij thuis, waarop zijn moeder zei: "Zo had je niet mogen doen, je had hem op ‘t hoofd moeten nemen!"

"Als ‘t weer gebeurt, zal ik het doen!" zei Pieterke.

Toen moest hij stroop halen. Hij nam de stroop op zijn hoofd. Toen hij thuis kwam, zat zijn hele gezicht vol stroop.

Zijn moeder zei: "Zo kan ‘t niet langer!"

Toen ging zijn moeder hem achterna en ze zag dat Pieterke in een vat vol veren kroop. Maar nu kleefden alle veren aan zijn hoofd vast.

Toen hij thuis kwam, was hij een haan en riep: "Kukeleku, kukeleku."

 

Op de een of andere manier heeft dit verhaaltje diepe indruk op mij gemaakt toen ik een jaar of zes - zeven was, want ik (her)kende het tot de laatste vier regels.

Maar of ik het eind nu zo ontzettend grappig vind...