Ruim acht jaar geleden werkte ik bij een COA-cluster waar een azc werd gesloten. Dat was binnen dat cluster de eerste locatie, er volgden nog meer. De bewoners werden bijeen geroepen voor een informatiebijeenkomst. Die ochtend stond Martin Bril ook ineens op de stoep van de recreatiezaal waar de bijeenkomst plaats vond… of hij de bijeenkomst bij mocht wonen! Hij was ‘toevallig’ in de buurt. De vraag werd voorgelegd aan de mediavoorlichter op het hoofdkantoor in Rijswijk, maar het hoofd Wonen van het cluster en ik wachtten hun reactie niet af. Martin Bril was van harte welkom! Ik bedoel maar: het was dé Martin Bril hè!
Hij zat aan de bar, maakte wat aantekeningen, gaf na afloop een hand en weg was ie weer.
De volgende ochtend ging zijn column in de Volkskrant over de bijeenkomst.
Op de een of andere manier ben ik het knipsel kwijt geraakt, maar de tekst staat ook in het boek ‘Het ronde land’ en die heb ik! Ook is de tekst te vinden op de website van de Volkskrant:
Ik hoop dat ik hiermee voldoende de bron(nen) heb aangegeven van de nu volgende tekst van Martin Bril. Mocht iemand er alsnog een probleem mee hebben: schrijf ff een reactie onder de blog!
Kollum
Martin Bril − 13/02/03, 00:00
Het was elf uur. Een dunne mist hing tussen de witte stacaravans van het AZC Kollum, vlakbij het gelijknamige dorp in Friesland....
Sybrig Sytsma is hoofd wonen van de cluster Oostergo van het COA, een lange vrouw met zwart, springerig haar en kuiltjes in haar wangen. Aan haar de taak de bewoners uit te leggen dat dit centrum binnenkort gesloten zal worden.
De bijeenkomst vond plaats in de ontspanningsruimte, een kleine zaal in een boerderij aan de rand van het complex. De stoelen waren van rotan, en er was een biljart en een barretje waaraan koffie werd geschonken in plastic bekers.
Het zaaltje zat vol, met vooral mannen: sommigen pikzwart en ontspannen, anderen zorgelijk, grauw en al wat ouder, weer anderen jong en strijdbaar - Koerden, Irakezen, mensen van de Balkan, sommigen met een baby op de arm, een man met een Unoxmuts op het hoofd.
Sybrig Sytsma zat achter een tafel en had een microfoon in haar hand. Ze werd geflankeerd door twee andere dames van het COA die aantekeningen maakten.
'Er wonen te weinig mensen in de AZC's', vertelde Sybrig op rustige toon, 'er vertrekken meer mensen dan er bijkomen. Dat betekent dat er overal in de centra van het COA plekken vrijkomen. Ook hier, dat heeft u al gezien. Maar dat is niet de bedoeling. In totaal zijn er wel twintigduizend plekken te veel. Daarom heeft het COA heel diep nagedacht. En er zullen centra gesloten worden. Kollum gaat ook dicht. Dit jaar. Dat was altijd al de afspraak. Maar wij weten niet of het COA Kollum volgende maand gaat sluiten, of in juli. Of pas aan het einde van het jaar. U zult dus moeten verhuizen. Twintigduizend mensen moeten verhuizen. Wij weten niet waarom het ene AZC wel gaat sluiten en het andere niet. Wij weten ook niet waar u heen gaat. Heeft u daar zelf invloed op? Nee, maar wij van het cluster ook niet.'
In de zaal klonk wat gemor.
'U gaat naar een AZC dat langer openblijft, misschien in Apeldoorn, misschien in Limburg, misschien in Amsterdam. Maar of het net zo lang openblijft als uw procedure duurt, weten wij niet. Misschien gaat u naar een ander caravancomplex, misschien naar een appartementenopvang. Er bestaat een kans dat u nog een keer moet verhuizen. Twintigduizend verhuizingen, dat is een enorme operatie. Wij van het cluster hebben er geen invloed op. Alles wordt in Rijswijk beslist. Uiterlijk twee dagen voor u vertrekt, hoort u waar u heen gaat. Twee weken voor de sluting van het centrum begint de uitstroom. U moet uw woonruimte netjes achterlaten. Het COA regelt uw vervoer. U kunt handbagage meenemen. Het vervoer van meubels en fietsen moet u zelf verzorgen. U krijgt de kosten ook niet vergoed.'
Zo ging Sybrig nog een tijdje door, almaar herhalend wat ze al eerder had gezegd, tot uiteindelijk het moment van vragen stellen was aangebroken. En bijna alle vragen gingen over hetzelfde.
De fietsen.
Waarom het COA het vervoer van hun fietsen naar Apeldoorn of Limburg of Amsterdam niet kon regelen, of op z'n minst kon betalen?
Sytsma die graag het antwoord zou willen geven, kon niets anders doen dan beloven dat zij en haar mensen de fietsenkwestie onder de aandacht van Rijswijk zouden brengen. Een zekere gelatenheid maakte zich daarna al snel van de aanwezigen meester. Ze kenden Rijswijk, en ze wisten dat Sybrig ook niet meer kon doen dan wachten op de dingen die van daaruit komen gingen. Hartverscheurend was het.
<einde tekst Martin Bril>
Even voor de goede verstaander: ‘ze werd geflankeerd door twee andere dames…’ Ik was dus een van die twee hè ;-)
Een lange introductie om te komen tot mijn eigen verhaaltje.
Afgelopen twee avonden was ik bij bijeenkomsten over twee tijdelijke masten die in mijn werkgemeente staan. Ze werden onlangs geplaatst na het omvallen van de spriet op de toren bij Hoogersmilde. De dekking van GSM en UMTS was dermate slecht dat er snel – noodsituatie – masten geplaatst moesten worden, en dat betekent dat de officiële procedure achteraf wordt doorlopen en niet zoals gebruikelijk vooraf. Het gemeentebestuur wilde samen met KPN tijdens de bijeenkomsten uitleggen en toelichten waarom afgeweken is van de normale procedure.
De belangstelling voor de bijeenkomsten was minimaal: in totaal circa 20 belangstellenden. En wat bleek: circa 80 procent van de aanwezigen was helemaal niet gekomen om te praten over de tijdelijke masten en de procedure. Nee, zij hadden problemen met digitenne en dachten: “Er zijn mensen van KPN aanwezig dus dan kunnen we dit probleem mooi even aankaarten!”
En zo kwam het gesprek steeds weer op de problemen met digitenne.
Ik moest denken aan de fietsen waar Martin Bril over schreef. Dat bleek ook ineens hét item te zijn, en niet de sluiting van het centrum an sich.
En zo had ik weer een Martin Bril-moment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten