Ze wil nog één keer zoute bonen op 1 januari maken, vertelt ze op Tweede Kerstdag. Oma. Ze is niet mijn oma, maar als ik nog een oma zou hebben gehad, zou ze absoluut zo moeten zijn als deze vrouw. Een vat vol herinneringen en wijsheden, maar inmiddels ook een vrouw die af en toe een woord kwijt is, of een anekdote voor de derde keer vertelt. Dat mag vanaf een bepaalde leeftijd.
En een vrouw met melancholie. Wanneer ze zegt dat ze nog één keer zoute bonen wil maken, klinkt dat als een aangekondigd afscheid van een voltooid leven.
Het is gezellig in het kamertje in de serviceflat. Oma zit met een witte wijn op de bank en laat het klaarmaken van de aardappelen, zoute bonen, twee soorten worst en vet spek, over aan haar zoon. De kleinkinderen reiken de tuc-koekjes en de toastjes aan. Het opscheppen en het prakken van de aardappelen laat ze over aan de schoondochter. Ook mogen de kleinkinderen de afwas doen.
Want oma wíl wel heel graag zoute bonen maken én de gastvrouw zijn, maar dat gaat niet meer. En dat valt niet mee.
Het fototoestel blijft in de tas, ondanks de gedachte die maar blijft rondspoken: nog één keer, de laatste keer. In de auto terug naar huis geeft Brad Paisley zingend het antwoord op de vraag waarom dit moment niet op de gevoelige plaat vastgelegd hoeft te worden: Who needs pictures with a memory like mine. Nummer 3 op de bijna gelijknamige cd. En in dat geheugen zit oma die zegt dat ze een hele mooie middag heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten