029

Lieve S,

Dat was flink schrikken toen ik jouw retour-sms las. Ik had in mijn sms, naast de felicitaties, heel bewust jou en jouw dierbaren nog vele gezonde jaren toegewenst. Ik hoor gewoon té vaak dat een leeftijdgenoot van ons geconfronteerd wordt met een heel nare ziekte. Ik was er niet op voorbereid dat je je verjaardag niet had gevierd, juist vanwege een gezondheidsreden.  

Ik moest ook wel weer lachen, om je heerlijke cynisme: “ben nu rechts wel mijn rimpels kwijt.” Betekent dit dat je nu een 1 op je voorhoofd hebt? Ik weet bijna 100% zeker dat het jouw dochter was, die zei “Je hebt een 11 op je voorhoofd!”  wanneer je zat na te denken en twee denkrimpels tussen je wenkbrauwen had. Alle gekheid op een stokje: een half-verlamd gezicht waarvan niet 100% zeker is, dat het weer goed komt, is absoluut geen grap. Zoals ik al smste: ik ga écht heel hard duimen dat het tóch weer helemaal goed komt. Dat je straks iedere teruggekomen rimpel op je gezicht met gejuich ontvangt!

We zien en spreken elkaar zeer sporadisch, maar voor ons geldt écht, dat het om de kwaliteit gaat. Toen ik je eergisteren smste voor de verjaardag herinnerde ik me jouw eerste verjaardag als eenzame student in een studentenhuis. Je was min of meer je eigen verjaardag vergeten, tot de postbode mijn verjaardagskaart bij jouw bezorgde.

Het was altijd een feest om na iedere tentamenweek naar jou af te reizen in te trein: om bij te komen, de zinnen te verzetten en samen wat te drinken in de Kater en de Kikker én… om de gang, de keuken, het toilet en de douche in jouw studentenhuis helemaal roze te schilderen.

De eerste keren dat ik naar jou afreisde moest ik een treinkaartje kopen, tot de komst van de OV-studentenkaart. Wat een vrijheid!

“Waar zullen we eens naartoe? Utrecht!” En zo zaten we zomaar een avond bier te drinken in 'De witte ballons'. De terugreis was bizar. De trein had enorme vertraging. In Amersfoort stapte iemand in de trein, die juichend riep: “De Golfoorlog is uitgebroken!”

Het was in een keer stil in de coupé, vanwege de misplaatste vreugde van de jongen en het vreselijke nieuws. En daarna ging iedereen met elkaar praten. Want de hele reis vanaf Utrecht was iedereen zich absoluut bewust van de oorlogsdreiging, maar niemand wist hoe het ermee stond. Er waren nog geen mobiele telefoons en geen draadloos internet…

 ’s Ochtends héél vroeg kwamen we eindelijk in jouw studentenhuis aan en keken we nog lang naar de beelden van de Golfoorlog. De ‘eerste’ Golfoorlog, maar dat wisten we toen nog niet.

Een paar jaar geleden hebben we het nog eens over gedaan. We reisden beide af, in de trein naar Utrecht. En het was wéér een gezellige avond in ‘De witte ballons’. Het bier was wel ingewisseld voor wijn.

Kwaliteit is, wanneer een vriendin 171 kilometer rijdt om in de rij te gaan staan om mij en mijn zussen te kunnen condoleren vanwege het overlijden van hait. 171 Kilometer voor een gesprekje van nog geen drie minuten. En je vond dat niet erg, want je moest erbij zijn, omdat het gezin dat je op je derde had leren kennen, niet meer bestond. Een gouden, poëtisch moment op een zwarte dag.

Wat heb ik een zin om je te spreken, maar bellen is denk ik geen optie omdat je juist nu moeite hebt met dat spreken. Vandaar dat ik maar in de pen ben geklommen.

Maar straks, wanneer je weer helemaal beter bent, spreken we weer af in ‘De witte ballons’ in Utrecht, oké? Begin ik dan met een rode port.

~F~