Eindelijk weer een zonnestraal in Leeuwarden op een vrije dag, en eindelijk geen waterkoud weer. Dus jas aan, sjaal om, fototoestel in de jaszak – voor het geval dat, maar niets op de kiek gezet – en lopen maar. In de buurt van de Ibisstraat dacht ik: “Zou ze thuis zijn?”
‘Ze’ is een oud-mede-bestuurslid waarmee ik zeker acht keer heen-en-weer gesmst heb in de afgelopen zes maanden om een datum te kunnen vinden voor een bakkie. Tussen de smsjes zaten dus ook zo weer een paar weken. Zo gaan die dingen.
Nadat ik had aangebeld, hoorde ik meteen gerommel achter de voordeur. Een goed teken.
“Je bent thuis!”…. “Maar je moet ook vast en zeker zo weg!”
Dat laatste had ik goed geraden. Maar ze vond het ontzettend leuk dat ik op de stoep stond.
Dus we hebben in circa 10 minuten een bak koffie achterover geslagen, de belangrijkste informatie uitgewisseld, en toen moest ik weer opstappen. De jas heb ik zowaar even uit gehad, maar hield ik op schoot, want ik wist immers dat het een vliegensvlug bezoek zou worden.
Het was maar kort, maar wat was het leuk!
Kwaliteit boven kwantiteit. Hoewel ik er wel naar uitzie, dat we die ene datum kunnen vinden om uitgebreid uit eten te gaan en te bomen over van alles en nog wat. Want waarom zouden kwaliteit en kwantiteit niet kunnen samengaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten