033

Vanmiddag ben ik voor de laatste keer bij ‘het mannetje’ geweest. Uiteraard stop ik niet met het bezoekproject van het Rode Kruis. Ook is het niet zó slecht met het mannetje gesteld dat hij geen bezoek meer kan ontvangen. ‘Het mannetje’ is mij ook niet zat.

Nee, eigenlijk gaat het ten opzichte van vele anderen te goed met ‘het mannetje’.

‘Het mannetje’ is 74, woont in een aanleunwoning bij een bejaardenhuis en heeft de nodige lichamelijke beperkingen… maar:

- met rollator, scootmobiel en taxivergoeding is hij behoorlijk mobiel;

- hij drinkt iedere ochtend koffie met andere bewoners in de recreatiezaal van het bejaardenhuis;

- hij luncht iedere dag met anderen in de eetzaal van het bejaardenhuis;

- hij gaat iedere zondag met de taxi naar de kerk;

- hij is lid van het zangkoor van het bejaardenhuis;

- tot voor kort paste hij iedere woensdagavond op de kleinkinderen (ging ‘ie met de taxi naar toe);

- hij gaat ieder jaar met een groepsreis op vakantie en de volgende cruise naar Noorwegen is alweer geboekt;

- met de feestdagen kan hij terecht bij de kinderen;

- kleinkinderen komen regelmatig op de fiets langs wanneer ze bijvoorbeeld een tussenuur hebben;

- hij doet aan vrijwel alle activiteiten mee in het bejaardenhuis en activiteiten van het Rode Kruis, ANBO en de Zonnebloem.

Er zijn schrijnender ‘gevallen’ dan ‘het mannetje’. Helaas.

Nu is het wel zo, dat ‘het mannetje’ een somberder periode heeft gekend. Hij durfde toen niet meer op de scootmobiel de deur uit, dus vandaar dat ‘ie in het bestand van het bezoekproject terecht is gekomen. Toch mooi dat hij zich weer heeft ‘herpakt’ en even geholpen is bij het nemen van een figuurlijke drempel met de scootmobiel. 

Vorige week heb ik de coördinator van het bezoekproject gebeld en gezegd dat wanneer ze wil dat ik naar ‘het mannetje’ blijf gaan, ik dat met plezier blijf doen, maar… dat er waarschijnlijk mensen zijn die méér behoefte hebben aan bezoek van een Rode Kruis-vrijwilliger. Toen ik vertelde dat het best goed gaat met ‘het mannetje’ – hij neemt gewoon zelf heel veel initiatief en dat is belangrijk – en dat  hij zelfs soms wel eens afbelde omdat hij het té druk had, was ze blij dat ik belde met dit ‘signaal’. Er is een enorme wachtlijst met mensen die graag eens bezoek willen hebben, die  ontzettend eenzaam zijn, die ‘contactarm’ zijn etc. Het Rode Kruis kan mij ‘effectiever’ inzetten, dan op dit moment.

Het laatste bezoek hebben we gevuld met een flinke (wandel)tocht van bijna een uur, in de zon en gure wind. Terug in de aanleunwoning hebben we nog twee kopjes thee gedronken, en toen moest ‘ie weer weg: op de scootmobiel de stad in, naar de kapper!

Prachtig.