023

Deze blog bestaat uit drie delen, en deel 1 is: blog 015 teruglezen.

Deel 2:

Een aantal jaren geleden kwam ik overenthousiast en vol inspiratie terug van een meerdaagse cursus prozaschrijven. De eerste de beste bekende die ik de volgende dag tegenkwam, vertelde ik met dat enorme enthousiasme over de afgelopen dagen. Haar reactie was: “Maar met schrijven kun je toch helemaal geen geld verdienen?”

Ik was perplex en ik was meteen helemaal ‘klaar’ met haar; ze snapte er niets van.

Ik schrijf omdat ik dat wil en omdat ik dat ‘moet’: de verhaaltjes moeten op papier, anders wordt mijn hoofd zo vol. Het schrijven van mij staat helemaal los van geld verdienen. Ik had nog nooit het schrijven in verband gebracht met betaald werk, vandaar dat ik eerst even met mijn mond vol tanden stond na die opmerking. Hoe kon het toch dat deze persoon die link wel legde?

Nadat ik het had uitgelegd, snapte ze het nog steeds niet, en bleef ze doorvragen over een verband dat er niet was (en is), dus toen heb ik het maar opgegeven.

De 365 blogs die ik dit jaar zal schrijven, schrijf ik dus niet voor geld.

Met bloggen is overigens wel geld te verdienen, door advertenties op de webpagina toe te laten en/of sluikreclame in de blogs te verwerken. In juli 2010 raakte Marco Borsato met dat laatste ‘in opspraak’: hij twitterde zó enthousiast over Nespresso-koffie dat een columnist het vermoeden kreeg, dat Marco betaald werd voor de tweets, door het koffiemerk…
Dat geloof ik wel. Misschien niet in dit specifieke geval, maar ik kijk er niet raar van op wanneer het gebeurt. Zoals celebrities over de rode loper schrijden met een gesponsorde jurk, schoenen en accessoires.   

Voor alle duidelijkheid: in deel 3 maak ik géén reclame voor bepaalde cd’s en boeken!

Deel 3:

In 1996 gingen bij mij de remmen los, de sluizen open en was het hek van de dam.

Ik liep iedere werkdag van 08.30 tot 16.30 uur stage, daarna fietste ik naar mem in het ziekenhuis en vervolgens fietste ik door naar mijn schoonmaakbijbaantje. Om 19.30 uur was ik klaar met poetsen, fietste ik naar mijn studentenkamer om wat eten te koken en stortte daarna ‘in’ voor de televisie.

Op een avond – het zal een woensdag geweest zijn – was er een zielige film op televisie en moest ik enorm huilen. En dat was eigenlijk héél erg lekker.

Sindsdien ben ik behoorlijk snel tot tranen toe geroerd. Echt letterlijk.

Dikwijls wordt in de auto het zicht op de weg ineens minder: komt Alessandro Safina of Alain Clark uit de radiospeakers.

Loop ik te janken met oordopjes in de oren? Dan is mijn MP3-speler bij een bepaald deel van het requiem van Wolfgang Amadeus Mozart aangekomen.

Gelukkig bleef het nog even donker in de bioscoopzaal tijdens de aftiteling van de film ‘de Fûke’, want de laatste scène hakte er in.

En onlangs zat ik nog te snotteren boven het verhaal ‘Minuut’ van Tommy Wieringa en het een na laatste hoofdstuk van ‘Perenbomen bloeien wit’ van Gerbrand Bakker.

Dat een na laatste hoofdstuk is notabene geschreven… vanuit het perspectief van een hond!

Dus dan mag je spreken van: remmen los, sluizen open en hek van de dam.