Dagelijks krijg ik heel veel spam binnen op een mailadres. Dat adres is daar ook min of meer voor bedoeld. Voor echte, serieuze mail heb ik een ander adres dat bij een beperkt aantal mensen en instellingen bekend is. Op het spamadres (ik dacht even dit woord zelf bedacht te hebben, maar heb het zojuist even gecheckt en op Google levert dat toch nog 2830 hits op) komt veel binnen over ‘medicijnen’ en zo. Een blik op de afzender en het is duidelijk: niet openen, meteen de prullenbak in!
Eergisteren kreeg ik het koud toen mijn oog over de afzenders ging: ‘Arjan Wouden’ stond er.
Ik ken een Arjan van der Wouden, waarmee ik in 2008 een aantal keren heb gemaild, toen hij de hoofdrol in AMADEUS speelde en ik in het bestuur zat van het de openluchttheaterclub. Ik wilde hem interviewen voor een huis-aan-huiskrant die ik maakte, dus we mailden over een geschikt moment. En nadat hij een avond over de vloer was geweest en ik het interview had uitgewerkt, moest hij daar uiteraard zijn mening over kunnen geven.
Maar nu is het onmogelijk, dat Arjan mij nog mailt…
In juni 2009 heb ik geschreven (weliswaar in het Bildts, dus nu de vertaling):
Het blijft de hele dag in mijn hoofd rondspoken, terwijl ik had gedacht dat het na de begrafenis wel ‘klaar’ zou zijn. Maar de mooie dingen die we hebben gedaan en waarmee we de onmacht wilden omzetten in handelingen en symbolen, zijn blijkbaar niet genoeg geweest.
We maakten een boek met foto’s en brieven zodat hij, zoals wij, nog even zou kunnen terugkijken op een mooie tijd.
We belden met elkaar om erover te kunnen praten.
We zetten een advertentie in de krant
We droegen gisteravond de voorstelling aan hem op.
We gaven de rozen symbolisch aan hem, door ze gisteren na de voorstelling, allemaal voorop het podium te leggen. Een kippenvelmoment.
We legden de grote bos rozen vanochtend naast de kist.
We zaten met elkaar op een bank in de Mauritiuskerk en luisterden naar de sprekers en de muziek.
We klapten na een swingend gospelnummer.
We stonden op en applaudisseerden voor de laatste keer voor hem toen hij uit de kerk werd gedragen. Hij kreeg een staande ovatie: Arjan.
Het beeld van een vader die de kist van zijn overleden zoon draagt, was bijna ondraaglijk geweest.
En toen was hij weg en stonden wij buiten op de straathoek, niet wetend wat we moesten doen.
Het was helemaal nog niet klaar. Want 31 is veel te jong.
En dan ineens een spammail gebruikmakend van zijn oude adres.
Bizar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten