007

De nu volgende tekst is niet harteloos, kil of kwetsend bedoeld. Het gaat om de nuancering, en ik hoop dat die nuance overkomt.

Hoewel sommige (zeer jonge) mensen er in doorschieten is het goed om regelmatig de WAAROM-vraag te stellen. Vandaag dacht ik ‘WAAROM?’ toen ik weer eens de SIRE-spot ‘Ik ben er nog’ op de radio hoorde. Deze SIRE-boodschap komt regelmatig op radio en tv langs en gaat over het ‘verschijnsel’ dat 1 op de 4 mensen uit iemands leven verdwijnt wanneer die ‘iemand’ een dodelijke ziekte heeft.

Eigenlijk stelde ik twee keer de WAAROM-vraag.

1.       WAAROM heeft SIRE hier een campagne voor ontwikkeld? Wat is het doel van de campagne?

2.       WAAROM neemt 25% geen contact meer op met die dodelijk zieke?

Via www.sire.nl kwam ik op de site www.ikbenernog.nl en las daar onder andere:

(…)

Uit de praktijk blijkt namelijk dat 1 op de 4 je de rug toekeert wanneer je dodelijk ziek wordt. 1 op de 4 mensen keert je de rug toe… en dat gaat dan niet om die ene buurman van drie straten verderop, maar echt om vrienden met wie je lief en leed gedeeld hebt.

Dit is niet alleen een kwestie van onwil, sommige mensen willen zich gewoon niet opdringen. Of weten zich geen raad met de situatie. De dood is immers nog steeds het meest onbegrijpelijke fenomeen van het leven.

Maar hoeveel begrip je ook voor deze onmacht kunt opbrengen, het is onaanvaardbaar om er in te berusten.

(…)

Met de campagne ‘Ik ben er nog’ wil SIRE dit pijnlijke onderwerp bespreekbaar maken. Als boodschap vanuit dodelijk zieken, om aan te geven dat ze wel degelijk nog in het leven staan. Maar ook vanuit omstanders, om dodelijk zieken een hart onder de riem te steken met het gegeven dat ze er nog zijn voor ze. Alles leidt uiteindelijk naar de oproep: stap niet uit het leven van een dodelijk zieke.

Ik snap de achtergrond en de intentie van de site.

Ik snap ook absoluut dat het pijnlijk is, juist op momenten dat iemand steun en vriendschap nodig heeft, dat iemand het contact laat verwateren of zelfs verbreekt.

Maar wat ik mis, is een volledig antwoord op de vraag: WAAROM stapt iemand uit het leven van de zieke? Ik kan namelijk nog wel een aantal redenen bedenken behalve ‘onwil’, ‘niet willen opdringen’ en ‘geen raad weten met de situatie’. Want zover reikt de opsomming van de SIRE-campagne.

Bijvoorbeeld:

-          een situatie of persoon verandert dermate, waardoor de klik tussen de twee mensen binnen de relatie totaal weg is. Wanneer een geheel andere, ingrijpende verandering voor een andere relatie had gezorgd, was het contact ook geëindigd of verwaterd;

-           degene die weg blijft, blijft om een héél andere reden weg. De schoonvader is namelijk ook ziek en de nieuwe baan vraagt meer energie dan de vorige baan. Er wordt een verband gezien met de ziekte, maar dat verband is er helemaal niet. Ook zonder ziekte was het contact (tijdelijk) op een lager pitje gezet;

-          degene die wegblijft, trekt het emotioneel niet. Een ernstige ziekte heeft óók z’n weerslag op de omgeving. Draait het alleen om de gevolgen van de ziekte voor de zieke, of tellen de gevolgen en de gevoelens van de naasten ook mee?

Dit zijn nog maar drie voorbeelden, ik kan serieus nog wel een aantal bedenken.

Ik kan en wil geen oordeel geven over alle mogelijke redenen. Ieder moet voor zichzelf keuzes maken, als er al sprake is van een keuze. Wanneer iemand emotioneel iets niet trekt, is dat wellicht ook iets dat iemand overkomt en waar hij/zij niet voor heeft gekozen… Het is niet aan mij om te zeggen dat de ene keuze beter of slechter is dan de andere keuze, belangrijker of juist ondergeschikt.

SIRE doet dat wel, die spreekt van ‘onaanvaardbaar’.

Het is jammer dat door de gekozen insteek van de campagne, naar mijn idee niet het doel bereikt wordt, dat beschreven staat, namelijk: het onderwerp bespreekbaar maken. Er wordt alleen maar met een bestraffend vingertje gewezen: slechte wegblijvers!

Ik denk dat de insteek beter had kunnen zijn: 1 op de 4 blijft weg. WAAROM (blijft u weg)?

Moge deze blog alsnog het onderwerp bespreekbaar maken.