Ondanks dat ik eigenlijk geen tweets en blogs over werk wil schrijven, toch even zes zinnen over ‘iets’ op het werk gisteren. Want het was de ‘bron van een gedachte’.
Gisteren was ik met de burgemeester mee naar een lagere school in de gemeente. Groep 7 had van de meester de opdracht gekregen om in tweetallen iemand te interviewen. De turnlerares, de eigenaar van de ijssalon, de molenaar: vele Havelters waren al aan een vragenvuur onderworpen geweest. Twee leerlingen wilden graag de burgemeester interviewen en hem een rondleiding geven door de school. Het interview vond plaats voor de hele groep. Binnenkort brengen de leerlingen een tegenbezoek.
Toen ik op de lagere school zat, ben ik ook eens met de klas (ik ben van vóór het groepen-tijdperk) naar het gemeentehuis van Het Bildt geweest. Bijzonder spannend was het bezoek aan de burgemeester, die gewoon aan zijn bureau zat! A. had een vraag: “Waarom mogen we niet spelen bij de watertoren?” De burgemeester kon niet beloven, dat het voortaan wel zou mogen. Jammer.
Daarna namen we plaats in de raadszaal waar een heuse huwelijksvoltrekking werd nagespeeld. Welke twee klasgenoten zogenaamd met elkaar trouwden weet ik niet meer; wel dat het veel gegiebel opleverde. Ik was een van de getuigen… dus ik had vooraf héél veel geoefend op een mooie handtekening.
Een hele eer: getuige!
Ik had er alleen even niet op gerekend, dat het zó officieel ging, dat ik niet bij mijn roepnaam genoemd zou worden, maar bij mijn ‘echte naam’. En die vond ik toen al niet erg mooi. De klas moest lachen nadat mijn ‘echte naam’ werd genoemd. Vreselijk. Jaren later toen ik het VWO-diploma in ontvangst nam, vond ik het nog steeds verschrikkelijk. Die eerste keer dat mijn echte naam werd omgeroepen heeft geloof ik blijvende schade toegebracht…
Zoveel, dat ik op de middag voorafgaand aan de avond waarop ik mijn propedeuse-papiertje zou krijgen, naar de Hogeschool fietste om bij de opleidingscoördinator te smeken, mijn roepnaam te zeggen. Ze beloofde dat het helemaal goed zou komen!
’s Avonds lazen de docenten korte omschrijvingen voor. Wie zich in een omschrijving herkende mocht naar voren komen en kreeg zijn of haar P in handen.
Er werd geen naam genoemd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten