028

Even dacht ik een nieuw kunstwerk van Tinkebell te zien.

In die zin ontbreekt een aantal woorden: een nieuw banaal, absurd, belachelijk, overbodig, verschrikkelijk, weerzinwekkend, walgelijk kunstwerk. Onlangs was ze wéér in opspraak deze ‘kunstenares’. Er zal vast een enorm diepzinnige gedachtegang zitten achter de werken ‘handtasje gemaakt van zelfgedode kat’, ‘uit elkaar getrokken, zelfgedood hondje’ en ‘hamsters uren laten rondrennen in een plastic bal’. Tinkebell legde zaterdag in het programma ‘In de schaduw van het nieuws’ iets uit over die achtergrond van haar ‘kunstwerk’ 95 hamsters laten zitten/rondrennen in een plastic hamsterbal: “Ik wilde graag het houden van de hamster als een huisdier, vaak worden hamsters gekocht door de ouders voor hun kinderen om te leren hoe je met een dier omgaat, ter discussie stellen en dan meer specifiek het stoppen van de hamster in de hamsterbal als vermaak voor het dier op een manier die handig is voor het baasje. Namelijk je hebt er geen last van, wat in de bal zit kan niets kapot maken en je hebt er geen omkijken naar, het ziet er eigenlijk wel grappig uit.”

En dan nog een bla-bla-verhaal over dat ze nu heeft aangetoond dat het ontbreekt aan wetten die de hamster beschermen. Yeah right.

Het moge duidelijk zijn: ik noem deze uitingen geen kunst. Er zijn andere manieren om dierenleed en  dierenmishandeling onder de aandacht te brengen, zonder provocatie.

Maar vanochtend dacht ik dus heel even “Tinkebell” toen ik de oprit van de Wâldwei opreed. Het was 07.20 uur en dus nog donker. De koplampen van de auto deden twee kattenogen op het asfalt felgroen oplichten. Het waren helaas geen kattenogen van glas, aangebracht door de wegbeheerder, voor de veiligheid van de weggebruiker. Het waren échte kattenogen van een aangereden, zwarte kat.

Het was erger dan zielig.

Het was angstaanjagend.