In mijn leven heb ik al héél veel dingen weggegooid, en daar heb ik geen spijt van. Het leven is niet anders, slechter of beter wanneer ik allerlei briefjes, lagere schoolschriftjes, kleutertekeningen, knip- en plakwerkjes, agenda’s, foto’s en prullaria bewaar.
Dat is wel eens anders geweest: mijn kleutertekeningen hebben bijvoorbeeld tot 2006 bij mijn ouders op zolder gelegen in een ordner. Na dik 20 jaar op zolder, had ik even het idee, de bewaarde spullen te sorteren. Maar toen kon ik de tekeningen, schriftjes en knutselwerkjes nog niet in de container gooien. Een kleine tien jaar later dacht en voelde ik daar anders over: ik was bijna tien jaar niet meer op die zolder geweest, dus wat deed ik nou helemaal met die oude spullen? Helemaal niets! En ik besefte: hier liggen nu de tekeningen van de kleuterschool, maar die van het voortgezet onderwijs zijn niet bewaard gebleven. En mis ik die tekeningen? Nee, absoluut niet. Nooit het ongelukkige gevoel gehad, dat mijn leven niet compleet was nu ik de schriften en tekeningen van VWO3 niet meer had.
Ik maak vaak de vergelijking met foto’s: wanneer een foto of fotoboek kwijtraakt is dat voor velen een drama… maar ontelbaar veel momenten zijn überhaupt niet vastgelegd op foto. Waarom wordt dat dan niet als een – veel groter – drama ervaren?
Met andere woorden: wanneer iets bewaard is gebleven is het ineens héél belangrijk en mag het niet weg, want dan is het zo’n ‘dierbare herinnering’. De bewaarder doet dan wel niks met die oude spullen, maar dat telt niet mee. Wanneer daarentegen iets nooit bewaard is gebleven, wordt het niet gemist en is het allang vergeten. Toen ik besefte dat mijn leven of geluksgevoel niet beïnvloed werd door bewaarde spullen van vroeger, gooide ik alsnog alle tekeningen en lagere schoolschriftjes bij het oud papier.
Dat neemt niet weg, dat het best leuk is, om onverwacht nog iets uit het verleden onder ogen te krijgen. In een latere blog meer over een dergelijke verrassing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten