Van sommige ‘nieuwe dingen in mijn leven’ weet ik nog precies waar en hoe ik ermee in aanraking kwam.
Zelfgemaakte nasi at ik voor de allereerste keer bij tante. Zij was weliswaar twaalf jaar ouder dan mijn ouders, maar wat betreft eten koken een stuk hipper dan mijn hait en mem. Thuis (z)aten we toen nog in de fase aardappel-vlees-groente, boekweitgrutten (potstro) en karnemelksepap (sûpenbrij). Dat laatste iedere dag als toetje, tot de yoghurt met roosvicee zijn intrede deed. Ik heb nooit meer sûpenbrij gehad, en ik hoop het ook nooit meer te hoeven eten. Ik denk dat ik zelfs de geur van sûpenbrij niet meer aankan.
De kiwi zag en at ik voor het eerst op de trouwerij van de tante van mijn vriendin Saskia. Niemand die toen wist dat het schijfje groen met gele stip in het midden, ‘kiwi’ heette.
De eerste keer naar de Chinees was super-spannend. Ik kon immers niet Chinees spreken – dat kan ik nog steeds niet – dus hoe zou ik dan mijn eten moeten bestellen? En stel je toch eens voor dat de ober of serveerster mij ineens iets in het Chinees zou vragen? Wat een spannend uitje voor een onzeker klein meisje, naar Kota Radja aan het Schavernek in Leeuwarden. Maar het kwam allemaal goed.
De allereerste keer dat ik het woord ‘bowlen’ hoorde, was op het moment mijn oom en tante ‘zoveel’ jaar getrouwd waren. Ze vierden het jubileum met hun kinderen, kleinkinderen én het gezin van het jongere broertje (hait dus) op de bowlingbaan in Heerenveen.
Omdat wij geen auto meer hadden (de laatste auto bleef tot het een soort ‘wrak op de weg ’ was geworden en daarna was er geen geld om een andere te kopen), moesten we met bus en trein naar Heerenveen. Het was denk ik niet alleen de eerste keer bowlen, het was denk ik ook de eerste keer dat we als gezin met bus en trein moesten reizen. Er is namelijk een foto gemaakt onderweg: drie meiden naast elkaar op een bankje in de trein.
Op de foto staat de trein nog stil op station Leeuwarden… en dat was maar goed ook, want hait en mem kwamen er net op tijd achter dat we in de verkeerde zaten. Dus ik heb in een van de vele fotoalbums, een verkleurde foto van drie zusjes in een trein, waar ze vervolgens helemaal niet mee gereisd hebben. Dat verhaal vertelt de foto er niet bij, maar dat zit dan wel weer in mijn memory (zie blog 001).
Onder de zes volwassenen – ik tel mijn lief nu weer gewoon mee, omdat hij niet wordt buitengesloten – ‘bevinden’ zich vijf auto’s.
We gingen bowlen omdat we het leuk vonden en vinden, iets gezelligs met elkaar te doen (op initiatief van zussie, ere wie ere toekomt)!
En ik besefte mij, dat er nu ook nog heel veel gezinnen zijn die – zoals wij vroeger – van de bijstand moeten rondkomen. En dat kan en kon eigenlijk niet. Niks niet even op zondag in de auto naar de bowlingbaan ‘voor de leuk’.
De eerste keer met de trein, omdat een auto te duur was geworden, kan ik mij ook nog herinneren als de dag van gisteren… Gelukkig staan er heel veel andere, mooie, vrolijke, positieve eerste keren tegenover, zoals de nasi, de kiwi en Kota Radja.
Soortgelijke leuke herinneringen – groot en klein – wens ik iedereen toe!
Heerlijk die herinneringen, zo herinner ik me een avond in bed naast een nichtje. Allebei een mp3spelertje in de hand en de oordopjes bij de ander in de oren,.......onbetaalbaar!
BeantwoordenVerwijderen