016

Gisteravond plofte ik er zomaar in: de Nederlandse film Simon. Volgens mij was de film al over de helft, maar de situatie, de verhaallijn was mij snel duidelijk. Enige dat even duurde voordat ik het in de gaten had, was dat ‘Joy’ de dochter van Simon was…

Qua leeftijd kon dat absoluut niet. Heb even gekeken hoe oud de acteur Cees Geel is (hij speelt Simon) en wat de leeftijd van de actrice Nadja Hüpscher (Joy) is… en daar zit in het echt zeven jaar tussen (1965 en 1972). Natuurlijk kan iemand er ouder uitzien dan de werkelijke leeftijd of juist jonger. En natuurlijk is er iets met schmink te doen… Maar van beide was in Simon geen sprake.

Een puntje van kritiek zou je kunnen zeggen.

Daarnaast riepen de laatste minuten een vraag bij mij op.

De hoofdpersoon Simon krijgt kanker en hij wil niet wachten tot deze vreselijke ziekte een ondraaglijk lijden wordt. Er wordt op een gegeven moment gezegd dat er twee tumoren in zijn keel naar elkaar groeien en Simon wil niet stikken. Hij wil euthanasie.

Simon prikt zijn sterfdag, 10 mei.

Ik weet heel weinig van de euthanasiewet. Wat ik weet over euthanasie in Nederland moet ik hebben van items in de media. Ik heb nog nooit van dichtbij met euthanasie te maken gehad, en de wet heb ik niet gelezen. Het beeld in mijn hoofd over het moment dat de arts de handelingen uitvoert,  ziet er ongeveer als volgt uit: er ligt iemand in bed, de krachten zijn uit het lichaam weggevloeid, de persoon is door pijnbestrijding al deels  of van tijd tot tijd ‘weggezakt’. Ik zie een héél ziek persoon voor mij, die bijna niet meer beweegt.

In de film Simon gaat Simon op de middag van zijn sterfdag nog naar het strand en ’s avonds loopt Simon – weliswaar ondersteund – zelf naar het bed waarin hij zal inslapen. Hij kan goed en verstaanbaar praten en ziet helder de omstanders aan, wanneer de arts het infuus inbrengt.

Die scène strookte helemáál niet met mijn zelfbedachte beeld.

Ik heb er geen behoefte aan, mijn ideeën over levensbeëindiging in een blog te delen met lezers. Ik heb alleen een vraag naar aanleiding van de film: is de situatie zoals die in laatste scènes van de film Simon wordt geschetst, een realistisch beeld? Is het moment waarop in de film de euthanasie wordt toegepast, een moment dat ook in de werkelijk kan voorkomen?

Ik zie de reacties – graag feiten, geen meningen – tegemoet!