Vrijdagmiddag is mijn vrijwilligerswerkmiddag en ga ik naar ‘het mannetje’. Voor wie mijn Bildtstalige blog van 26 juni 2010 op mijn Hyves-pagina (zó 2010, Hyves) niet heeft gelezen of kunnen lezen, een Nederlandstalige samenvatting van het eerste deel van die tekst:
Nadat ik was gestopt met mijn vrijwilligerswerk als bestuurslid van openluchttheater Dronrijp moest ik op zoek naar ander vrijwilligerswerk. Moeten? Ik vond en vind van wel. Wie gezond is, van lijf en leden, mag zich best belangeloos inzetten voor de maatschappij. Iedereen kan twee uurtjes per week vrijmaken. Of iedereen dat wil, is iets anders… het kan wel!
Ik wilde ander vrijwilligerswerk, met héél weinig raakvlakken met mijn eigen werk. En ik wilde vrijwilligerswerk waarbij ik direct resultaat zou kunnen zien: een blij mens. Ik ben vrijwilliger bij het Rode Kruis geworden als bezoeker van senioren of mensen met een beperking. Twee uurtjes per week bij iemand op visite om te kletsen, te wandelen (achter de rolstoel), thee te drinken, boodschappen te doen. Het is maar wat de ander wil.
Bij het Rode Kruis heb ik een soort van contract ondertekend waarin staat, dat het niet de bedoeling is, uit de school te klappen over de ‘cliënt’. De privacy mag niet geschonden worden. Zelfs tegen mijn lief zeg ik nooit de naam van mijn ‘cliënt’ maar spreek ik altijd over ‘het mannetje’. Maar met inachtneming van zijn privacy, kan ik best iets vertellen over een vrijdagmiddagbezoek.
Afgelopen vrijdag vond ik het mannetje nogal somber. Waarom, weet ik niet. De kerstdagen waren goed verlopen: kerstavond was ‘ie naar de kerk geweest, 1e Kerstdag kwamen de dochter en schoonzoon op bezoek, 2e Kerstdag was hij naar diezelfde dochter en schoonzoon geweest om te eten, hij had een gezellige oudejaarsviering in het bejaardenhuis gehad én ook nog een leuke nieuwjaarsbijeenkomst. En op nieuwjaarsdag had ‘ie visite gehad van familie. Ook had hij de afgelopen dagen een leuke groepsreis geboekt!
Maarja, activiteiten en familiebezoek wil niet per definitie zeggen dat iemand niet somber kan zijn.
Nu was het afgelopen vrijdag wel wéér om somber van te worden: grijs, hele dag schemerig, waterkoud, tegen het regenen aan. Dus toen we een straatje om waren, zei ik daar iets over in de trant van: “Geen weer om vrolijk van te worden.”
Zegt ‘ie heel droog: “Nee, dan moet je jezelf kietelen, om het nog wat leuk te maken.”
Dan lig ik écht in een deuk!
En moet ‘ie ook wel weer lachen om zichzelf.
Kijk, dat zijn van die kleine dingen, die het zo ontzettend leuk maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten