In mijn ooghoek zie ik ze vandaag zomaar voorbij schieten. Tijd om heel goed te kijken, heb ik niet, want ik moet letten op de oplichtende, rode achterlichten voor mij. Maar heel lang kijken is ook niet nodig. In een aantal seconden zijn ze gescand: stevige betonnen sokkels met daarop drie wanden van beveiligd glas in een raamwerk.
Wat doen ze daar met ’n drieën midden in een weiland?
Wie heeft ze daar neergezet?
En vooral: waarom?
Zouden ze te koop zijn?
Een zoekopdracht op Marktplaats levert zowaar nog vijf ‘hits’ op.
Drie aanbiedingen vallen af: het blijken geen levensgrote te zijn, maar miniatuurexemplaren, voor liefhebbers van het maken van een miniatuurlandschap. Ze zijn er, bouwers van een echte eigen wereld. Meestal rijdt er dan trouwens door het landschap een treintje…
De drie aanbiedingen moesten ook wel mini’s zijn, want voor drie tot viereneenhalf euro koop je natuurlijk geen echte abri.
De drie abri’s die ik vandaag verlaten in een weiland zag staan, worden niet te koop aangeboden op deze veiligsite, wat nog niet wil zeggen dat ze niet te koop zijn.
Stiekem hoop ik dat ze in het weiland blijven staan.
En dat er op een ochtend zomaar een vrouw in een van die drie abri’s zit, met een tas naast haar op de grond. Het hoofd naar links: uitkijkend naar een bus.
Ze weet niet exact hoe laat de bus komt, want bij deze drie abri’s staat geen haltepaal met vertrektijden. ’s Middags wanneer ik, op weg naar huis, weer langs de abri’s rijd, zit ze er niet meer.
Ik heb geen miniatuurabri’s in een miniatuurlandschap nodig om een eigen wereldje te creëren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten